కారులో షికారు

నువ్వు రాకముందు నా చుట్టూ ఎంత ఒంటరితనం
నువ్వు లేకముందు ఏది ఇప్పుడున్న ఆనందం

ఎన్ని ఉదయాలు వేచాను నీకోసం
నువ్వొచ్చాకే కదా వచ్చింది వసంతం..
హహ బావుందా దేనికోసం అనుకుంటున్నారు ఇదంతా..చెప్తా.చెప్తా..

నేను US వచ్చి కాలేజ్ లో ఎలా జాయిన్ అయ్యనో ఇక్కడ చెప్పా కదా.అలా కాలేజ్ లో చేరడమూ, రూం అదీ సెట్ చేసుకొవడమూ, ఖాళీగా ఉన్నప్పుడు క్లాసులకి వెళ్ళిరావడమూ మిగతా టైం అంతా సినిమాలు చూస్తూ గడిపేయడం తో సరిపోయేది. మా ఇల్లు ఎదురుగా రోడ్, రోడ్డుకి అవతల మా కాలేజ్, కొంచెం దూరం లోgrocery షాప్ అంతే మాకు తెలిసింది అప్పుడు. ఎక్కడికి వెళ్ళాలన్నా,  బయట చల్లగా ఉన్నా వేడిగా ఉన్నా నడుచుకుంటూ వెళ్ళడమే. కాలేజ్‌లో ఇండియన్స్ చాలా మంది ఉన్నా ఎవరి దగ్గరా కార్ ఉండేది కాదు. ఒకరి దగ్గరో ఇద్దరి దగ్గరో ఉండేది కాని వాళ్ళెవరు తెలీదు. ఇంట్లోకి కాస్త ఎక్కువ సామాను కావల్సి వస్తే రూంలో ఉన్న నలుగురం కలిసి వెళ్ళి మోసుకుంటూ తెచ్చుకునే వాళ్ళం.
ఎండా కాలం అయితే ఎక్కువ కష్టం అవకపోయేది కాని,చలికాలం లో ఐతే పూర్తిగా కవర్ చేసుకొని, చేతులకి గ్లవుస్ వేసుకొని 2 చేతుల్లో 2 క్యారీ బాగ్స్ పట్టుకొని వచ్చేవాళ్ళం.
కారు ఉన్నవాళ్ళకి కుదిరినప్పుడో, ఎవరైనా కార్ రెంట్ చేసినప్పుడో మాకు పండగ అన్నమాట. మేము 2 పక్క పక్క అపార్ట్‌మెంట్స్ లో అందరం అమ్మాయిలమే ఉండేవాళ్ళం. కార్ దొరకగానే ఒక్కో ఇంట్లోంచి ఒక్కరో ఇద్దరో కాస్త దూరంలో ఉన్న పెద్దది, అన్ని దొరికే షాప్ కి వెళ్ళి నెలకి సరిపడా,కార్ ట్రంక్‌లో పట్టనన్ని తెచ్చుకునేవాళ్ళం. ఆ తర్వాత కొన్ని రోజుల వరకి ఇంట్లో తినడానికి వెతుక్కోకుండా ఉండేది. అమ్మాయిలెవరికి కార్ రాదు కాబట్టి అక్కడ ఉన్నన్ని రోజులు ఈ బాధలు తప్పేవి కాదు.
మాస్టర్స్ లో ఉన్నన్ని రోజులు ఇండియన్ స్టోర్ అనేదే తెలీదు మాకు. ఒక చిన్న పాకిస్తాని స్టోర్ ఉండేది, పప్పులు అవీ కావాలంటే అక్కడ దొరికేవి, కాని ఇంకే దేశి కూరగాయలు ఏవి దొరికేవి కాదు.ఇప్పుడైతే వారానికి ఒకసారి ఇండియన్ స్టోర్ వెళ్ళకుండా  గడవనే గడవదు.
స్టూండెంట్స్ off campus జాబ్స్ చేసుకునే placesలో ఐతే రోజు ప్రయాణం చెయ్యాలి కాబట్టి కొందరికి అయినా కార్స్ ఉండేవి కాని, చెప్పాగా నేను ఉండేది చిన్న ఊరు కాబట్టి బయట జాబ్స్ ఎవరూ చేసేవాళ్ళు కాదు.
ఇంక మా కాలేజ్ నుండి లోకల్‌లో తిరగడానికి ఒక బస్ ఉండేది. కాని అది ఒకే రూట్‌లో తిరిగేది. ఆ రూట్లో మాకు కావల్సినవేవి ఉండేవి కాదు. సో దాని వల్ల ఏమి ఉపయోగం లేదు.

ఇప్పుడొక ప్రశ్న మీకు.
అమ్మాయిలకి అన్నిటికన్నా ముఖ్యమైనది ఏది.
A. చదువు
B. ఫ్యామిలీ
C. ఉద్యోగం
పోనీ ఇంకోటి
అమ్మాయిలు ఏ పని చెయ్యకుండా అయినా ఉంటారు కాని ఇది లేకుండా ఉండలేరు. ఏంటది..
ఇంకేంటది షాపింగే కదా..మొదట్లో కొన్ని రోజులు ఎక్కడికి వెళ్ళకపోయేవాళ్ళం. తర్వాత్తర్వాత ఎవరైనా తీసుకెళ్తే షాపింగ్ కి వెళ్ళేవాళ్ళం.ఇంక మాక్కొంచెం అలవాటు అయ్యాక షాపింగ్‌కి వెళ్ళాలనుకున్నప్పుడు కాబ్ లో వెళ్ళేవాళ్ళం. ఇక్కడ కాబ్ కాస్ట్లీ కదా, కాని మాకొక కాబ్ డ్రైవర్ ఉండేవాడు, కార్లో ఎంత మంది ఎక్కినా ఎక్కించుకునేవాడు. ఒకే ట్రిప్‌లో అయిదుగురం, ఆరుగురం వెళ్ళేవాళ్లం, ఇండియాలో ఆటోలో వెళ్ళినట్టుగా ఒకరి మీద ఒకరం కూర్చుని.
అప్పటికి మాలో అంతా కొత్తవాళ్ళు కాబట్టి ముగ్గురు కన్నా ఎక్కువ మంది కార్‌లో కూర్చోకూడదు,కాప్ చూస్తే ప్రాబ్లం అవుతుంది అని కూడా తెలీదు. ( ఆ తర్వాత మాస్టర్స్ అయిపోయాక ఒకసారి తప్పక కార్‌లో వెనకాల నలుగురం కూర్చుంటే కాప్ ఆపి టికెట్ వేసాడు).
ఆ డ్రైవరే ok చెప్తే మాకేం తెలుస్తది ఇంక. మాల్ మాకు ఎక్కువ దూరం కాదు కాబట్టి ఒక 20-25$ అయ్యేది అంటే మనిషికి 3,4 $ అన్న మాట. ఇదేదొ బావుందని ఎప్పుడూ అలానే వెళ్ళేవాళ్లం.
తర్వాత ఇంకా మాస్టర్స్ అయ్యేలోపు ఎలాగైనా డ్రైవింగ్ లైసెన్స్ తీసుకుందాం అని అనుకున్నాం. దాని కోసం మొదట Learners టెస్ట్ రాసి, అది పాసయ్యక రోడ్ టెస్ట్ ఇవ్వాలి. ఎలాగొలా Learners అయితే తీసుకున్నాను. తర్వాత డ్రైవింగ్ నేర్చుకోవడానికి గంటకు 40-45$ ఖర్చు పెట్టి నేర్చుకోవాలి. అప్పట్లో అది పెద్ద మొత్తం కదా, అప్పటికి కొన్ని క్లాస్సెస్ తీసుకున్నాను కాని లైసెన్స్ అయితే తీసుకోలేదు. మా ఊరిలో లైసెన్స్ ఇవ్వలంటే ఎవరిదన్న సొంత కార్ ఉండాలి, ఆ టైంలో ఇంక లైసెన్స్ తీసుకోవడం అయితే కుదర్లేదు.
ఇంక మాస్టర్స్ అయిపోయేవరకి కార్ నేర్చుకోకుండా, బయటి ప్రపంచం తెలీకుండా బతికేసాం. మాస్టర్స్ అయిపోయి బయటికి వచ్చాక కాని అర్థం కాలేదు, లైసెన్స్ లేకుండా ఎంత కష్టమో. దాని వల్ల ఎన్ని కష్టాలు పడాల్సొచ్చిందో రేపు చెప్తా.