చిన్నప్పుడు బతుకమ్మ

దసరా, బతుకమ్మ అయిపోయి వారం అవుతుంది ఇప్పుడేం బతుకమ్మ పోస్ట్ అనుకుంటున్నరు కదా.. ఏం చేద్దాం ఇదంతా అప్పుడే రాసి పెట్టుకొని బతుకమ్మ రోజు పోస్ట్ చేద్దాం అనుకున్నాను.. కాని కుదర్లేదు. better late than never అని ఇప్పుడు పోస్టింగ్.
ఇప్పుడంటే ఎక్కువ excitement లేదు కాని చిన్నప్పుడు దసరా వస్తుందంటే ఎన్ని రోజుల ముందు నుండి ఎదురుచూసే వాళ్ళమో.
దసరా, సంక్రాంతికే కదా ఎక్కువ రోజులు హాలిడేస్ ఇచ్చేది.
మా దగ్గర(పోని at least మా ఇంట్లో) దసరా నే పెద్ద పండగ. ఇంకా చెప్పాలంటే దసరా కూడా కాదు మా పిల్లలకైతే(అంటే మా పిల్లలు అని కాదు, మాలాంటి పిల్లలు అని) బతుకమ్మ రోజే పెద్ద పండగ అన్నమాట.  
సంక్రాంతికైతే 3 రోజులే హడావిడి, కాని దసరాకైతే 9 రోజులు పండగే కదా పిల్లలకి, మరి రోజు బతుకమ్మ చేయ్యాలి కదా.
 దసరా టైంలోనే కదా స్కూల్‌లో Quarterly exams అయిపోయేవి. లాస్ట్ ఎగ్జాం అవడం ఆలస్యం, ఇంట్లో నాన్నని ఒక్కరినే వదిలేసి అందరం అమ్మమ్మ వాళ్ళింటికి వెళ్ళేవాల్లం.ఏ పండగకైనా మా ఇంట్లో ఉండేవాళ్ళమేమో కాని దసరా కి మాత్రం అమ్మమ్మ వాళ్ళింటికి వెళ్ళాల్సిందే. బతుకమ్మ ఫస్ట్ డే కల్లా హాలిడేస్ ఇచ్చేవాళ్ళు. ఫస్ట్ డే బతుకమ్మ మరీ పెద్దగా  చేయ్యకపోయేది కాని, కొంచెం చిన్నదిగానే చేసి వీధికొక చోట ఒక గుంట తీసి, దాని చుట్టూ పెట్టేవాళ్ళం. ఫస్ట్ డే కాబట్టి పెద్దవాళ్ళు కూడా ఆడేవాళ్ళు.
కాసేపు ఆడుకొని ఆ పూలన్ని గుంటలో పడేసి ఇంటికొచ్చేవాళ్ళం.
ఇంక ఆ తర్వాత రోజు నుండి తొమ్మిదో రోజు వరకు పెద్దవాళ్ళెవరు participate చెయ్యకపోయేవాళ్ళు. రోజు ప్రొద్దున్నే లేచి గుమ్మడి పూల కొసం ఇంటి చుట్టూ, పక్కనే ఉన్న తోటలోకాని వెతికి తెంపి పెట్టేది. మళ్ళీ లేట్ గా లేస్తే ఎవరో ఒకరు ఆ పూలు కోసుకెళ్తారు.
ఏ పూలు ఉన్నా లేకపోయినా బతుకమ్మ పైన ఒక్క గుమ్మడి పువ్వైనా ఉండాల్సిందే. అలా తొమ్మిదో రోజు వరకి మా మా టాలెంట్ ప్రదర్షించేవాళ్లం.
ఇంక అప్పటినుండే పెద్ద బతుకమ్మ రోజు కి కావాల్సిన పూలు సేకరించడం మొదలయ్యేది. కొన్ని పూలు వారమైనా పాడయ్యేవి కాదు. అలంటి పూలు రోజు తెచ్చి, జాగ్రత్తగా ఒకే సైజులో కత్తిరించి, కట్టలుగా చేసి పెట్టెవాళ్ళు.
ఇది పెద్ద వళ్ళ్ళ సెక్షన్. ఇందులో పిల్లలని చేతులు పెట్టనియ్యకపొయేది, ఎందుకంటే అలా కట్టలు సరిగ్గా రాకపోతే బతుకమ్మ చేయ్యడం కష్టం అట.
ఇంక పెద్ద బతుకమ్మ రోజు ఇంకా త్వరగా లేచేవాళ్ళం. ఎన్ని ఎక్కువ పూలు దొరికితే అంత మంచి బతుకమ్మ చెయ్యొచ్చు కదా మరి. ఆ రోజైతే పిన్ని, అమ్మ వాళ్ళు కుడా పూలు తెంపడంలో పోటి పడేవాళ్ళు. మరి పక్కింటి వాళ్ల కన్నా బావుండాలి కదా ;).
నా దృష్టిలో అయితే బతుకమ్మ చేయ్యడం కష్టమైన పనే. అంత ఎత్తుగా కేవలం పూలతోనే  పెట్టడం అంటే కష్టమేగా మరి. కనీసం అవి ఆగడానికి గాని, సపోర్ట్ కోసం కాని దారం లాంటివేమి ఉపయోగించరు.
మధ్యహ్నం నుండే చెయ్యడం మొదలు పెట్టేవాళ్ళు. అమ్మమ్మ వాళ్ళింట్లో అయితే ఎప్పుడూ బతుకమ్మ చేసేది అమ్మమ్మే. ఇక్కడ అమ్మ, పిన్ని వాళ్ళు కూడా inexperienced  కిందే లెక్క. మరి పడిపోకుండా, వంగిపోకుండా చక్కగా చెయ్యాలి కదా.
పిల్లలమేమో కాసేపు పూలు అందించడమో అలంటి చిన్న పనులు చేసి మేం కూడా involve అయ్యాం అనిపించుకునేది. చేస్తున్నంతసేపు మా ఇంట్లోకి, వీధిలో ఉన్న అందరి ఇంట్లోకి తిరిగొచ్చి ఎవరిది ఎలా వస్తుంది, ఎవరిది పెద్దగా ఉంది అని చూసి వచ్చేవాళ్ళం.
మా దాని కన్నా ఎవరిదన్న పెద్దగా ఉంటే వచ్చి గొడవ చేసేది, మనది ఇంక పెద్దగా చెయ్యండి అని.
తర్వత బాగా తయారయ్యి, బతుకమ్మ తీసుకొని ఇంట్లో అందరం వెళ్ళేవాళ్ళం. అమ్మ వాళ్ళేమో మమ్మల్ని ఆడమంటే మేము మాత్రం, అన్ని వీధులు తిరిగి ఎలా ఉన్నయ్ అని చూసొచ్చేవాళ్ళం.
ఆ రోజు చీకటి పడే వరకు ఆడి, ఊరి చివర ఉన్న చెరువులో అన్ని బతుకమ్మలు వేసి వస్తే, మా పే....ద్ద పండగ అయిపోయినట్టే..మళ్ళీ సంవత్సరం వరకు.

ఈ సంవత్సరం మా ఇంట్లో బతుకమ్మ... ఇప్పుడు మా అమ్మ  హయాం కొచ్చింది కాబట్టి సైజ్ చిన్నగా అయ్యింది కొంచెం.

ఆంధ్ర-తెలంగాణ భాష

ఇప్పుడంతా ఆంధ్ర-తెలంగాణానే హాట్ టాపిక్ కదా. కాని నేనేం తెలంగాణానో, సమైక్యాంధ్ర ఉద్యమం గురించో చెప్పట్లేదులెండి.
ఆంధ్ర-తెలంగాణ వాళ్ళు వాడే భాష వల్ల జరిగిన కొన్ని చిన్న విషయాలు.
మనం ఎవరన్నా వేరే భాష వాళ్ళతో, కొత్త భాషలో మాట్లాడుతున్నప్పుడు ఏమైనా అర్థం కాకపోతే ఆ భాష మనకి తెలియదు కాబట్టి మళ్ళీ ఒకసారి అడిగి confirm చేసుకుంటాం. కాని తెలుగు వాళ్ళు తెలుగు వాళ్ళే మాట్లాడుకుంటే ఎలాగూ మనకి తెల్సిన భాషే అని, మనకు వచ్చినట్టూ అర్థం చేసుకుంటామేమో.
ఇదంతా ఇప్పుడెందుకంటే,
మా ఫ్రెండ్స్ ఇద్దరి వల్ల ఒకసారి జరిగిన కామెడి గుర్తొచ్చింది. మా ఫ్రెండ్స్ లో ఒకతను ఏదో పని చేసుకుంటూ ఇది కాస్త చిల్లు పెట్టరా అని చేతిలో ఉన్న కొత్త ointment పక్కనున్నతనికి ఇచ్చాడట.
ఎంతసేపటికి తిరిగి తెచ్చివ్వకపోతే, చిల్లు పెట్టడానికి ఇంతసేపేంటా అని, అతన్ని పిలిచి ఏదిరా ointment అంటే, fridgeలో ఉంది అన్నాడు. అదేంటి ఫ్రిజ్‌లో ఎందుకు పెట్టావంటే, నువ్వే కదా chill పెట్టమన్నావ్, అందుకే తీసుకెల్లి fridgeలో పెట్టా అన్నాడు. అసలు మ్యాటర్ ఏంటంటే అతనికి చిల్లు అంటే hole చెయ్యాలని తెలియదు. అసలు అలా ఎలా అనుకున్నావ్ చిల్లు అంటే తెలియకపోయినా fridgeలో పెట్టాలన్నఆలోచన ఎలా వచ్చింది అంటే, దాని మీద keep in cool place అని రాసి ఉంది అందుకే chill గా పెట్టమన్నావేమో అనుకున్నా అన్నాడు :).

ఇలాంటిదే ఇంకోటి, నేను ఇంటర్ కి హాస్టల్‌లో చేరాను. ఒకరోజు ప్రొద్దున్నే లేచి రెడీ అయ్యిstudy hours కి వెళ్తున్నాము. త్వరత్వరగా బుక్స్ తీస్కొని పరిగెడుతున్నా.  లాస్ట్‌లో నేనే ఉన్నాను. ఇంతలోకి మా వార్డెన్ నా ముందు నుండి కోపంగా అరుస్తుంది. "ట్యాప్ కట్టేసి రా" అని. నకు అర్థం కాలేదు, ఎవర్నో ఏదో కట్టెసి రమ్మంటుంది, నాకెందుకు అని నేను అలానే ముందుకి వెల్తున్నా. మళ్ళీ నన్నే పిలుస్తూ అమ్మాయ్, ఆ ట్యాప్ కట్టెసి రా అంది.
అసలు ఏం కట్టెయ్యాలి, ఎక్కడ కట్టెయ్యాలి, అక్కడ వెనక చూస్తే తాడు లాంటిది ఏమి కనిపించట్లేదు నాకు. ఎవరైనా ఏదన్నా కట్టు విప్పేసారా తెలీకుండా, నన్ను అంటుంది వార్డెన్ అనుకుంటూ అయోమయంగా చుస్తూ నిల్చున్నా. ఈలొపు తనే వచ్చి, ట్యాప్ ఆపేసి, ఏమ్మా వాటర్ పోతున్నాయ్ ట్యాప్ లోంచి ఆపెయ్యమంటే వినపదట్లేదా అని వెళ్ళిపోయింది. అప్పుడర్థం అయ్యింది కట్టెయ్యమంటే అర్థం ఆపెయ్యడం అని.
ఇప్పుడు తెల్సిన/వాడుతున్న చాలా తెలుగు పదాలు స్కూలింగ్ తర్వాత నేర్చుకున్నవే. అప్పుడు చాలా పదాలకి అర్థమే తెలియకపోయేది.

నేను - నా సినిమా కష్టాలు

సినిమా కష్టాలు అంటే నాకు సినిమాలో లాంటి కష్టాలు ఉన్నాయని కాదు, సినిమా వల్ల కష్టాలు లేదా సినిమా కోసం కష్టాలు.
సంతోషం ప్లస్ బాధ
ఆహ్లాదం ప్లన్ చిరాకు
రెండు కలిపి ఎప్పుడన్నా వస్తాయా..
వస్తాయి ఎప్పుడైనా tasty food తింటున్నప్పుడు పక్కనుండి nasty smell  వస్తేనో..
మనం చేసిన వంట బావుందని మనకే మిగల్చకుండా వేరేవాళ్ళు తినేస్తేనో..
కొత్త డ్రెస్ వేసుకున్నప్పుడు ఎవరూ చూడకపోతేనో..(కొత్త డ్రెస్ వేసుకుంటే ఆ రోజు నాకు ఎలా ఉన్నా హాపీగా ఉన్నట్టనిపిస్తుంది మరి)
ఇలాంటప్పుడు ఈ ఇద్దరు ఫీలింగ్స్ కలిసి వస్తారు కదా...

Google Image

ఈరోజు సాయంత్రం కూడా మళ్ళీ వీళ్ళిద్దరు కలిసి వస్తారట. ఎందుకో తెల్సా..
ఎందుకంటే ఇప్పుడే టికెట్స్ బుక్ చేసా.ఇంక దేనికి అత్తారింటికి దారేదికే.  అంత వరకు బానే ఉంది. ఇది హ్యపీ పార్ట్(hopefully). నాకు సమంత ok, పవన్ కళ్యాణ్ ఇంకా ok, త్రివిక్రం ఇంకా ఎక్కువ ok. సో హ్యపీగానే ఉంటుందనుకుంటున్నా..
ఇంక sad పార్ట్‌కొస్తే ఫస్ట్, theater లో స్క్రీన్ గురించి చెప్పాలి, తర్వాత అందులో సీట్స్ గురించి చెప్పాలి.
నాకేమో ఎంచక్కా పెద్ద స్క్రీన్‌లో సినిమా చూస్తే సంతోషంగా, కంటికి హాయిగా, కడుపు  నిండిపోయినట్టుగా అనిపిస్తుంది.
ఇప్పుడు మేము వెళ్ళే theater లో స్క్రీన్ ఎంత ఉంటుందంటే ఇంట్లో ఉండే home theater కి 4 ఇంచులు అటూ ఇటూ ఉంటుందంతే. ఫస్ట్ టైం వెళ్ళినప్పుడైతే లోపలికి అడుగు పెట్టగానే షాక్ అయ్యా ఒక రెండు నిమిషాలు. అప్పటివరకు అలాంటి డొక్కు, పిచ్చి, గలీజ్ theater ఎప్పుడు చూడలేదు. ఇండియాలో చిన్న టౌన్‌లో నేను చూసిన theaters కూడా ఇంతకన్నా బానే ఉంటాయి.ఇందులో అసలు నాకు theaterలో సినిమా చూసిన ఫీలింగే రాదు. ఏదో DVD ప్రింట్ పెద్ద T.Vలో పెట్టుకొని చూసినట్టనిపిస్తది.
మామూలుగా అయితే నాకు స్క్రీన్ open చెయ్యకముందు వెళ్ళి, adsతో సహా చూస్తేనే తృప్తిగా అనిపిస్తుంది. ఒకవేళ రీల్ పడ్డాకో, టైటిల్స్ పడుతున్నప్పుడో వెళితే ఏదో మిస్ అయిపోయినట్టనిపిస్తుంది. ఇంక సినిమా మొదలయ్యాక వెళ్తే అంతే సంగతి, మళ్ళీ ఆ మిస్ అయిన సీన్స్ చూసేవరకు( అందులో ఏమి స్టోరీ జరగకపోయినా).  అలాంటి  ఫీలింగ్ ఏది రాదు ఈ theater లో.
సరే పోని చిన్న స్క్రీన్ అయినా హాయిగా కూర్చొని చూద్దాం అంటే అదీ లేదు. కాస్త త్వరగా వెళ్ళి వెనక సీట్స్‌లో కూర్చుంటేనే సరి, లేకపోతే కొంగలా మెడ పైకెత్తి చూడాలి. సినిమా అయ్యేలొపు మెడ పట్టెయ్యడం ఖాయం. పైగా అందులో స్పెషల్ ఎఫెక్ట్స్ కూడా ఉంటాయి.
పోయినసారి ఒక సినిమాకెళ్ళినప్పుడు కాస్త లేట్ అయ్యింది. వెళ్ళే అప్పటికి టైటిల్స్ పడుతున్నాయి. అందరు కూర్చున్నారు. theater  మధ్యలో వరకు నిండిపోయింది. మధ్యలో ఒక 4 సీట్లు ఖాళీ ఉన్నాయి. వెళ్ళింది ముగ్గురం కాబట్టి అక్కడ సరిపోతాయ్  అని వెళ్ళి కూర్చున్నాం.
కూర్చుంటూ అనుకున్నాం, మధ్యలో ఏ వరస ఒక్కటి మనకొసమే అన్నట్టు వదిలేసారు, లేకపొతే ఇంకా ముందుకెళ్ళి కష్టపడాల్సొచ్చేది అని నవ్వుకుంటూ కూర్చున్నాం. వాళ్ళిద్దరు బానే కూర్చున్నారు. నేను కూర్చున్న సీట్ ఒక సైడ్ కాస్త విరిగిపోయి వంగిపోయి ఉంది.
ఈ సీట్ కొంచెం విరిగిపోయింది, అటు పక్క దాంట్లోకి వెళ్ళి కూర్చుంటా అని పక్కనున్న దానితో చెప్పి, ఆ సీట్‌లోంచి లేచి పక్కకెళ్ళి కూర్చున్నా. అన్యాయంగా ఆ సీట్ ఇంకా ఎక్కువ విరిగి ఉంది, అసలు కూర్చోడానికే రాట్లేదు. మళ్ళీ లేచి పాత సీట్లొకే వచ్చా. అసలే నాకు సినిమా మొదలయ్యాక మధ్యలో లేచి అటు ఇటూ తిరిగితే మొహమాటం, వెనక వాళ్ళు తిట్టుకుంటారేమో అని.
 సరే అని పాత సీట్లో ఒక వైపు వంగి కూర్చొని, మా వాళ్ళకి చెప్పా ఇక్కడ కష్టంగా ఉంది, ముందుకెల్దామా అని. అప్పుడే అసలు కథ మొదలవుతుందేమో మా వాళ్ళు కళ్ళప్పగించి చూస్తున్నారు, నా మాటకు సరిగ్గా రిప్లై కూడా ఇవ్వకుండా. పోని ఒక్కదాన్ని వెళ్దామా అంటే పక్కన వాళ్ళతో డిస్కస్ చెయ్యకుండా ఉండలేను సినిమా మధ్య మధ్యలో.
పైగా మెడ నొప్పి ఉంటది అక్కడ. సో మెడ నొప్పి, నడుము నొప్పిలో రెండో దానికే ఓటేసి ఇక్కడే కూర్చుని సినిమా చూసా.
హ్మ్మ్.. ఆ theaterకే ఇంకాసేపట్లో వెళ్ళబోయేది.
మరి అంత ఇష్టం లేకుండా దానికే ఎందుకు వెళ్ళాలి అంటే ఇంకా ఎక్కడ తెలుగు సినిమాలు రావు కాబట్టి. ఇదేమైనా దగ్గరా అంటే అదీ కాదు, ఈ మాత్రం మహాభాగ్యానికి గంట డ్రైవ్ చేసుకుంటూ వెళ్లాలి. మేమే గంట డ్రైవ్ వేస్ట్ అనుకుంటే, ఇక్కడికి 2,3 గంటలు డ్రైవ్ చేసుకొని వచ్చే వాళ్ళు కూడా ఉన్నారు.

సో.. నాకు ఈ రోజు కొంచెం వెనకాల సీట్, విరిగిపోయింది కాకుండా రావాలని ఆశిస్తూ.. 

Mr.మిరియం

Mr.మిరియం అమెరికా వెళ్దామని వీసా కి అప్ప్లై చేసుకొని, ఇంటర్వ్యూకి వెళ్లాడు.
ఇంటర్వ్యూలో ఆఫీసర్ ప్రశ్నలు అడుగుతున్నాడు.
ఏ సిటీకి వెళ్తున్నావు.
సాన్‌జోసె (San Jose)
అది సాన్‌జోసె కాదు సాన్ హోసె అనాలి.
ok, sir
ఏ నెలలో వెళ్ళాలనుకుంటున్నావు?  అడిగాడు ఆఫీసర్
మిరియం చెప్పాడు
హూన్, హులై లో...
---------------------
అలా మిరియం US వచ్చి ఫ్రెండ్‌తో కలిసి ఉంటున్నాడు. ఆ ఫ్రెండ్ కారు కొన్నాడని తెలిసి చూపించమని అడిగాడు. అతను బయటికి తీసుకెళ్ళి "ఆ కనిపిస్తుందే ఆడి కారు " అని చూపించాడు.
అప్పుడు మిరియం అన్నాడు
నీ కార్ చూపించమంటే ఆడి కార్, వీడి కార్ అని ఎవరిదో చూపిస్తావేంటి అని.

ఏంటి ఇంతేనా జోక్..అయిపోయిందా.
ఆ... తర్వాత..
ఓ... ఇది జోక్ ఆ...ముందే చెప్తే నవ్వేవాళ్ళంగా..

ఇలాంటి డైలాగ్స్ ఏమన్నా అనుకుంటే మనసులోనే అనుకోండి. నాకు చెప్పొద్దు.

-----Thanks to creator of Mr. Miriyam 

ఇలా కూడా మర్చిపోతారా!!

మతిమరుపు అందరికి ఉండేదే. చిన్నదో పెద్దదో రోజు ఏదో ఒక విషయం మర్చిపోవడమో లేదా తప్పుగా గుర్తుంచుకోవడమో చేస్తునే ఉంటాము.అసలు తెలివైన వాళ్ళే చిన్న చిన్న విషయాలు ఎక్కువ మర్చిపోతుంటారట.
ఊరికెల్లే అప్పుడు అన్ని పెట్టుకున్నామనుకొని ముఖ్యమైన వస్తువేదో మర్చిపోవడం,ఏదో తీసుకోవాలనుకొని పక్క రూం లోకి వెళ్ళడం దేనికోసం వచ్చామో మర్చిపోవడం చాలామందికి ఎదురయ్యే ఉంటుంది.
ఎన్ని సార్లు నా తల పైనే కళ్ళద్దాలు పెట్టుకొని, ఎక్కడున్నాయా అని వెతుక్కున్నా.
ఒకసారి ఒక ముఖ్యమైన అప్లికేషన్ పంపించాల్సి ఉండె.కావాల్సిన అన్ని documents, ఫొటోస్, amount రాసిన చెక్ పెట్టుకున్నా, అన్ని ఉన్నాయా లేవా,పేరు,డీటైల్స్ అన్ని కరెక్ట్ రాసానా లేదా అని ఒకటికి నాలుగు సార్లు వెరిఫై చేసా.
నా రూమ్మేట్ కూడ అప్ప్లై చేస్తుంటే ఇద్దరం కూర్చుని అన్ని పేపర్స్ మళ్ళీ క్రాస్ వెరిఫై చేసుకుని పోస్ట్ చేసాము.
వాటికి రిప్లై రావడానికి కనీసం 10 నుండి 15 రోజులు పడుతుంది. పోస్ట్ చేసాక ఇద్దరం రోజూ స్టేటస్ చెక్ చేసుకుంటూ ఉన్నాం.
4 రోజులయ్యాక నాకు రిప్లై వచ్చింది. అదేంటి అంత తొందరగా వచ్చింది అని ఆశ్చర్యపడుతూ తెరిచి చూస్తే, నేను పంపిన documents అన్ని అలాగే పంపారు.అందులో ఏదో నోటీస్ పంపారు, ఏంటా అని చూస్తే నేను అన్ని documents బానే నింపా కాని, చివర్లో సంతకం పెట్టలేదట.
హ్మ్మ్. సంతకం పెట్టి మళ్ళీ పోస్ట్ చేసా.
ఇంకోసారి ఆఫీస్ laptop ఇంట్లోనే పెట్టి చేతులు ఊపుకుంటు వెళ్ళా. అక్కడికి వెళ్ళి డెస్క్ లో చూస్తే అప్పుడు గుర్తొచ్చింది laptop ముందు రోజు ఇంటికి తీస్కెళ్ళానని. అసలే అప్పటికే లేట్ అయింది, ఇంక హడవిడిగా ఇంటికి తిరిగొచ్చి laptop తీస్కెళ్ళా. ఇల్లు దగ్గరే కాబట్టి సరిపోయింది, లేకపోతే ఆరోజుకింకా off పెట్టాల్సొచ్చేది.

Google Photo

ఇలాంటిదే ఇంకోటి కాకపోతే నా గురించి కాదు.
పోయిన సంవత్సరం జనవరిలో మా ఫ్రెండ్ ఒకతను ఇండియా వెళ్ళడానికి ప్లాన్ చేసుకున్నాడు, తన వీసా ఇంకో 3,4 నెలల్లో expire అవబోతుంది, ఈలోపు వెళ్ళొచ్చేస్తే తర్వాత వీసా మెల్లగా extend చేసుకోవచ్చు అనుకొని ప్లాన్ చేసాడు. తన మాస్టర్స్ అయిపోయి అప్పుడే జాబ్ చేస్తున్నాడు.
అనుకున్నట్టుగానే ఒక 3 వీక్స్ లీవ్ పెట్టి ఇండియా వెళ్లి, హ్యాపీగా ఫ్యామిలీతో enjoy చేసాడు. ఇంకా తిరిగి వచ్చేరోజు వచ్చేసింది. లగ్గేజ్ అంతా సర్దుకొని, immigration కి కావాల్సిన documents అన్ని రెడీగా పెట్టుకొని ఏర్‌పోర్ట్‌కెళ్ళాడు. అందరికి బై చెప్పి లోపలొకి వెళ్ళాక, పాస్‌పోర్ట్ వెరిఫై చెయ్యడానికి ఆఫీసర్‌కి ఇచ్చాడు. అతను పాస్‌పోర్ట్ చూసి "బాబూ నీకు అసలు ఏ దేశం వీసా లేదు, ఎక్కడికి వెళ్ళేది!!!" అన్నాడు. ఇతను షాక్ అయ్యి పాస్‌పోర్ట్ చూస్తే వీసా మే వరకు ఉంది, కాని 2012 కాదు, మే 2011 !! :((

అంటే వీసా expire అయిపోయి చాలా నెలలైంది. (వీసా expire అయినా US లో ఉండొచ్చు, valid status ఉంటే. కాని ఒకసారి US బయటికి వెల్తే మాత్రం తిరిగి రావాలంటే వీసా ఉండాలి).

తను అప్పుడెప్పుడో పాస్‌పోర్ట్ చూసుకొని, మే 2012 అని గుర్తు పెట్టుకున్నాడు, 2011 బదులు. తనేం అజాగ్రత్త మనిషి కూడా కాదు, ఇంకా చెప్పాలంటే చాలా జాగ్రత్త మనిషి. వెళ్ళేముందు job verification letter అదీ, ఇదీ అన్ని చూసుకున్నాడు కాని వీసా విషయం చూసుకోలేదు. 

తనేమో తప్పనిసరిగా US రావాలి, అప్పుడే MS అయిపోయి జాబ్ జాయిన్ అయ్యాడు, ఇంకా MS లోన్ అంతా అలానే ఉంది. 

చేసేది లేక ఇంటికెళ్ళి, మళ్ళీ వీసా కి అప్ప్లై చేసుకొని కొన్ని రోజులకి వచ్చాడు. వీసా వచ్చేలోపు చూడాలి తన టెన్షన్. అప్పుడు టెన్షన్ పడి అందర్ని టెన్షన్ పెట్టాడు కాని , తర్వాత ఎన్ని సార్లు నవ్వుకున్నామో అసలు అంత పెద్ద విషయం అలా ఎలా మర్చిపోయాడా అని. 

చల్లని మధ్యాహ్నం

చల్లని సాయంత్రాలు, వెచ్చని మధ్యాహ్నాలు మాములే. కాని ఒక చల్లని మధ్యాహ్నం enjoy చెయ్యడం ఆనందమేగా..
ఒక్కోసారి పక్కనే ఉన్న వాటి గురించి పట్టించుకోము, కాని మళ్ళీ అలాంటి వాటి కోసమే ఎక్కడికో వెళ్తాం.
వీకెండ్ పని ఉండి బయటికి వెళ్ళి ఇంటికి తిరిగి వస్తున్నాము.
ఇప్పుడిప్పుడే చలి కాలం మొదలవుతోంది, కాని ఇంకా పూర్తిగా చల్లగా అవలేదు. ఆరోజు ఎండ కూడా లేకపోవడంతో చాలా బావుంది.
కొంచెం పని ఉండి బయటికి వెళ్ళి ఇంటికొస్తున్నాము,అది ఎప్పుడూ వెళ్ళని దారేం కాదు, అప్పుడప్పుడు అటు నుండి వెళ్తునే ఉంటాము, కాని ఎప్పుడు ఆగి చూడలేదు.
మొన్న మాత్రం కాసేపు టైం స్పెండ్ చేద్దాం అనిపించి ఆగాము.
 పచ్చటి లాన్, దాటుకొని వెళ్తే కాస్త పెద్ద చెట్లు, ఇంకా ముందుకు వెళ్తే చిన్న చెరువు లాంటిది ఉంది.

చుట్టూ చెట్లు, మధ్యలో నీళ్ళు కనుచూపుమేరలో మనుషులెవరూ లేకుండా ప్రశాంతంగా,నిశ్శబ్దంగా...

చెట్ల మీద పక్షులు పాడుతున్న పాటలు, గాలికి కదులుతున్న నీళ్ళు గట్టుని తాకి చేస్తున్నచిన్న శబ్దం కూడా స్పష్టంగా వినిపించేలా...

సముద్రంలోని నీళ్ళకి, చెరువులోని నీళ్లకి ఎంత తేడా..

సముద్రంలో ఎగిసే అలలు జీవితంలో ముందుకు వెళ్తూ నీ గమ్యాన్ని చేరుకోమన్నట్టుంటే..

చెరువులో నిశ్చలంగా ఉన్న నీళ్ళు క్షణం ఆగి ,ఉరుకులు పరుగులు ఆపి ఈ నిమిషాన్ని జీవించు అన్నట్టుంటాయి. 

 ఈ ఫొటో panorama లో తీసా కాని క్లియర్ గా రాలేదు.

క్షణం ఆలస్యమైతే - థ్రిల్లర్ స్టోరీ

అధ్యాయం - 1

వాతావరణం ప్రశాంతంగా ఉంది, కాని అది తుఫాన్ ముందు ఉండే ప్రశాంతత.
దూరంగా తీతువు పిట్ట అరుస్తుంది ఎందుకో.
ఆ అరుపు విద్యుల్లత  మిక్సీ లో పిండి రుబ్బుతున్న శబ్దం లో కలిసిపోయి వినిపించట్లేదు.

విద్యుల్లత అప్పుడే పిల్లల్ని స్కూల్‌కి పంపి, పిండి రుబ్బడం పూర్తి చేసి తర్వాత చెయ్యాల్సిన ముఖ్యమైన పనులేమున్నాయో గుర్తు చేసుకుంది. ఈరొజు ఆఫీస్ కి లీవ్ కాబట్టి తీరిగ్గా పనులు చేసుకోవచ్చు అనుకుంటూ, పాలు తీసి స్టౌ పైన పెట్టింది. 

స్వతహాగ తేలివైనది కాబట్టి స్టౌ హైలో పెడితే త్వరగా పొంగిపోతాయి, మర్చిపోతే కష్టం అని మీడియంలో పెట్టింది. కిచెన్‌లో మిగతా పనులు చూసుకుంటూ ఉండగా హాల్లో ఉన్న ఫోన్ మోగింది. 

ఆ ఫోన్ అందుకోవడానికి కదిలింది విద్యుల్లత, ఆ కాల్ తన తలరాతనే మర్చడానికి కారణం అవుతుందని తెలిస్తే, బహుశా ఎప్పటికి ఆన్సర్ చెయ్యకపోయేదేమో. 

అధ్యాయం - 2

చిరాగ్గా ఉంది బృహస్పత్ కి. రాత్రంతా నిద్ర లేదు. production రిలీజ్ ఉన్నప్పుడల్లా ఇంతే. బాధ్యతంతా తన పైనే ఉంటుంది. ఏ సమస్య వచ్చిన అందరు తననే సంప్రదిస్తారు. 

కిటికీలోంచి వెలుతురు పడుతుంది. పక్కనే ఉన్న వాచ్‌లో టైం చూసాడు.చాలా లేట్ అయ్యింది. ఈపాటికి విద్యుల్లత లేచే ఉంటుంది అనుకొని, తను లేచి ఏమైనా తాగడానికి ఉందేమో చూద్దాం అని కిచెన్‌లోకి దారి తీసాడు. 

***********************

విద్యుల్లత ఫోన్‌లో మాట్లాడుతూనే ఉంది. స్టౌ పైన పాలు పెట్టిన విషయం గుర్తురావట్లేదామెకిప్పుడు. 

తన ధ్యాస అంతా ఫోన్‌లో  స్నేహితురాలు చెప్తున్న విషయం పైనే ఉంది. 

పాలు వేడయ్యాయి. ఇంకో అర నిమిషమో, నిమిషమో అంతే గట్టు తెగిన  గోదారిలా పొంగడానికి సిధ్ధంగా ఉన్నాయి.

పాల ఉపరితలానికి, గిన్నె అంచుకి మధ్య దూరం  ఒక ఇంచు కూడా లేదు.

ఆ పాలు పొంగితే పరిణామాలు ఎంత తీవ్రంగా ఉంటాయో మానవ మాత్రుల ఊహకందని విషయం. దాని వల్ల జరగబోయే నష్టాన్ని పూడ్చడం ఈ భూమ్మీద ఉన్న ఏ ఒక్కరికైనా కష్టమైన పని. పాలు పొంగిన స్టౌ క్లీన్ చెయ్యడం చిన్న విషయమేం కాదు కదా.

అదే కాకుండా ఇంకా చాలా నష్టాలున్నయి, అన్నిటికన్నా ముఖ్యమైనది.....

Google Image

అధ్యాయం - 3

కిచెన్‌లోకి వెళ్ళిన బృహస్పత్   మనసెందుకో కీడు శంకిస్తోంది. ఎప్పుడూ ఫ్రిజ్‌లోనే ఉండే పెరుగు గిన్నె బయట కిచెన్ గట్టు పైన ఉంది. 

అలా ఉండడం అరుదైతే కాదు, కాని.. కాని సాధారణం కూడా కాదు.విద్యుల్లత ఎంతో తెలివైంది, ఆమె మీద తనకా నమ్మకం ఉంది. ఏదో కారణం లేనిదే అలా బయట పెట్టదు పెరుగుని. 

పైగా భోజనం సమయం కూడా అవలేదు. 

కాని అది కాదు తనకి చెడు సంకేతాలిస్తుంది. 

కొన్ని క్షణాల్లో ఇక్కడ ఇంకేదో జరగబోతుంది అనిపిస్తోంది. 

ఆలోచిస్తునే నీళ్ళు తాగడానికి ఫ్రిజ్‌లొంచి బాటిల్ తీసాడు.ఫ్రిజ్ డోర్ వేస్తుండగా అప్పుడు వినిపించింది 

స్స్ స్స్

స్స్.. మని ఏదో చప్పుడు, టక్కున తల తిప్పి స్టౌ వైపు చూసాడు. 

పాలు పొంగడానికి సిధ్ధంగా ఉన్నాయి. ఇప్పుడు పాలకి గిన్నె అంచుకి మధ్య అర ఇంచు కూడా లేదు. మహా అయితే అయిదో, ఆరో మిల్లీమీటర్లుంటుందంతే*. 

ఇంక ఆలస్యం చెయ్యదల్చుకోలేదు బృహస్పత్. ఈ పరిస్థితుల్లో విద్యుల్లత కోసం ఎదురు చూడటం అర్థం లేని పని.అతని మెదడు వేగంగా పని చేస్తుంది. అరక్షణంలో తను స్టౌ ని చేరుకోగలడు.

ఇప్పుడు వెళ్ళి స్టౌ ఆర్పినా జరిగే ఉపద్రవాన్ని అడ్డుకోలేకపోవచ్చు. ఎందుకంటే అది గ్యాస్  స్టౌ కాదు, మంట ఆర్పడానికి, ఎలక్ట్రిక్ స్టౌ. ఆపేసిన వెంటనే దాని వేడి తగ్గిపోదు. సరిగ్గా చెప్పాలంటే పొంగక ముందు ఆపేసినా ఆ వేడికి ఇంకా 1,2 నిమిషాలు ఉండి పొంగే ప్రమాదం కూడా ఉంది అప్పుడప్పుడు. 

ఇంకొక పరిష్కారం గిన్నెను స్టౌ పైనుండి తీసెయ్యడం. అది చాలా కష్టమైన పని ఎందుకంటే దగ్గర్లో ఆ వేడిగిన్నెను దించడానికి ఉపయోగపడే వస్తువులేం లేవు. 

_______________________________________

*మిల్లీమీటరు- ఇది దూరాన్ని కొలిచే చిన్న యూనిట్. మనకి కిలోమీటరు బానే తెల్సు కదా.ఒక సెంటిమీటరు కి 10 మిల్లీమీటర్లు. ఒక మీటరుకి 100 సెంటిమీటర్లు.ఒక కిలోమీటరుకి 1000 మీటర్లు. దీన్నిబట్టి అర్థం చేసుకోవచ్చు ఒక మిల్లీమీటరు అంటే ఎంత తక్కువ దూరమో.

అధ్యాయం - 4

ఇంక క్షణం ఆలస్యమైనా, తర్వాత ఎవరు ఏమీ చెయ్యలేరు.

రేపటికి పెరుగు ఉండదు. సాయంత్రం స్కూల్ నుండి వచ్చాక తన ప్రాణపదమైన పిల్లలు హార్లిక్స్ వేసుకొని తాగడానికి పాలు ఉండవు.వాళ్ళు పాలు తాగకపోతే తను ఎలాగైన తట్టుకోగలడు. కాని విద్యుల్లత తట్టుకోలేదు. 

ఆ స్థానంలో ఇంకెవరైనా ఉండుంటే ఈ పాటికి ఆ ఒత్తిడి తట్టుకోలేక పడిపోయేవారు. కాని అక్కడ ఉంది సంవత్సరానికి 20 production రిలీజ్‌లలో పాల్గొనే వ్యక్తి. ఎన్నో రిలీజ్‌లకి గంట ముందు కూడా ఒత్తిడిని తట్టుకొని ఇంకా ప్యాచ్ వర్క్‌లు, defect ఫిక్స్‌లు చేసిన అనుభవం ఉన్న వ్యక్తి. 

ఆ చివరి నిమిషంలో వచ్చింది మెరుపులాంటి ఆలోచన, ఇంక ఆలస్యం చెయ్యలేదు, క్షణంలో వెయ్యోవంతులో, తను నీళ్ళు తాగడానికి తీసిన వాటర్ బాటిల్ మూత తీసి, చేతిలో కొన్ని నీళ్ళు పట్టుకొని పొంగబోతున్న పాలపై చల్లాడు. 

స్స్..స్.. అంటూ పాలు కిందికి వెళ్లిపోయాయి. వెంటనే స్టౌ ఆపేసాడు. 

ఉపసంహారం:

సాయంత్రం 5 గం.

ఇంటి వెనక పెరట్లో 4 కుర్చీలు వేసి ఉన్నాయి.

స్కూల్ నుండి వచ్చి ఫ్రెష్ అప్ అయి, మల్లెపూవుల్లా మెరిసిపోతూ కూర్చున్నారు పిల్లలు దృశ్యకాంతి, ద్రవపుత్రి. వారి చేతుల్లో కప్స్ ఉన్నాయి. అందులో చక్కెర వేసి, హార్లిక్స్ కలిపిన పాలు రుచికరంగా ఉన్నాయి.

2 టీ కప్పుల్తో వచ్చి విద్యుల్లతకి ఒకటి ఇచ్చి , తనొకటి తీసుకొని కూర్చున్నాడు బృహస్పత్. 

వాళ్ళిద్దరి కళ్ళల్లో ఆనందం పడమటి దిక్కున సూర్యునిలా మెరుస్తుంది. 

ఆ రోజు పాలు తోడేసారని వేరే చెప్పక్కర్లేదనుకుంటా.

కారులో షికారు -2

So అలా మాస్టర్స్ అయ్యేవరకి కార్ లేకుండా ఎలా గడిపామో ఇక్కడ చెప్పా కదా..చూస్తుండగానే MS అయిపోయింది. తర్వాత ఫ్రెండ్స్‌తో ఉంటూ ట్రైనింగ్ తీసుకొని,జాబ్స్ కి ట్రై చేస్తుండేదాన్ని. ఆ ట్రయల్స్ కథ ఇంకోసారి చెప్తా, ఇప్పుడు ఒన్లీ కార్ గురించి. ఇప్పుడు ఉండేది కాస్త పెద్ద సిటీ కాబట్టి, బయటికి ఎక్కడికి వెళ్ళాలన్నా లోకల్ ట్రైన్స్,బస్సులు ఉండేవి అందుకని ఎక్కువ ప్రాబ్లం ఏమి అవలేదు.
అలా జాబ్స్ ట్రై చేస్తూ ఏమైనా ఫోన్ ఇంటర్వ్యూ ఉంటే ఇంట్లోనుండే అటెండ్ అవుతూ, దగ్గర్లో ఏవైనా F2F(ఫేస్ to ఫేస్) ఉంటే వెళ్ళివచ్చేదాన్ని.
ఒకసారి 3-4 గంటల్లో ఉండే ఊరిలో ఇంటర్వ్యూ  సెట్ అయ్యింది. అప్పటికే దానికి ఫోన్ రౌండ్ clear అయింది కాబట్టి జాబ్ వచ్చే ఛాన్స్ ఎక్కువే ఉంది.అప్పటికి చాలా రోజుల నుండి జాబ్ కి ట్రై చేస్తున్నా దీనికి కాబట్టి వెళ్తే బావుంటదని అనుకున్నా.
అక్కడ మాకు తెల్సిన వాళ్ళు ఎవరూ లేరు తీస్కెళ్ళడానికి. ఇంక ఫ్రెండ్స్‌ని కనుక్కుంటూ ఉన్న ఎవరైనా తెల్సిన వాళ్ళు ఉన్నారేమో తీస్కెళ్లడానికి అని. ఆ టైమింగ్స్ కి, ఆ ప్లేస్ కి బస్సులో వెళ్ళడం కుదరదు. ఈలోపు మా ఫ్రెండ్ తన ఫ్రెండ్ ఒకతను ఉన్నాడు అక్కడ, మనలాగే స్టుడెంట్, కావాలంటే తీసుకెళ్ళి, తీసుకొస్తాడు.కాని కార్ రెంట్ తీసుకోవడానికి అయ్యే ఖర్చు కాకుండా, అతనికి కూడా కొంచెం మనీ ఇవ్వాలి అని చెప్తే, OK అనుకున్నా ఇంక. అదేంటి సాటి తెలుగువాడు అయ్యుండి, మనీ ఎందుకు తీసుకుంటున్నడు అంటే, పాపం అతను మరి తన చేసే జాబ్ off పెట్టి వస్తున్నాడు కదా అందుకని. ఇంక అతనితో మాట్లాడి ఎలాగోలా సెట్ చేసుకొని ఇంటర్వ్యూకెళ్ళొచ్చా. ఆ జాబ్ రాలేదనుకోండి అది వేరే విషయం. అప్పుడొచ్చింది నాకు చిరాకు, అసలు నాకు లైసెన్స్ ఉంటే ఇంత కష్టం అవకపోయేది కదా అని. పోని అప్పుడైనా తీసుకోవచ్చు కదా అంటే ఆ జాబ్ లేని టైంలో అది వెతుక్కొవడానికే సరిపోయెది, ఇంక అంత ఖర్చు పెట్టి క్లాసులకేం వెళ్తాం.
ఆ తర్వాత కొన్ని రోజులకి ఫస్ట్ జాబ్ వచ్చింది.  అక్కడికి వెళ్ళాక వెంటనే అయితే కార్ ఏం అవసరం పడలేదు. అది కూడా కాస్త చిన్న సిటీనే, ఇంటి దగ్గర నుండి ఆఫీస్ కి కరెక్ట్‌గా ఆఫీస్ టైంలో ఒక బస్ ఉండేది. అందులో వెళ్ళొచ్చేదాన్ని. ఆ ఆఫీస్ మొత్తం మీద బస్‌లో వచ్చేదాన్ని నేనొక్కదాన్నే.
ఆఫీస్ కి మార్నింగ్ 9 కి లాస్ట్ బస్ ఉండేది, అది మిస్ అయ్యామో మళ్ళి సాయంత్రం వరకు ఉండదు. మిస్ అయితే అంతే సంగతులు అన్నమాట. ఒక 2,3 సార్లు అలా మిస్ అయితే చచ్చినట్టు క్యాబ్ తీసుకొని వెళ్ళాల్సొచ్చింది మరి. ఎండా కాలం అయితే ఏం ప్రాబ్లం అనిపించకపోయేది కాని చలి కాలం మంచులో బస్ వచ్చేవరకు వేచి ఉండాలంటే మాత్రం కష్టం అయ్యేది,అది కూడా రోడ్ పైన్నే,జస్ట్ షెడ్ లాగా ఉండేది.బస్టాప్ ఏమీ ఉండదు. చాలమటుకు టైంకే వచ్చేది కాని, ఒక్కోసారి లేట్ అయ్యేది.
అప్పుడైతే గట్టిగా డిసైడ్ చేసుకున్నా ఇంక లైసెన్స్ తీసుకోవడమే నా తర్వాతి అర్జెంట్ పని అని.
అప్పుడింకా ఒక ఫ్యామిలీ తో paying guestగా ఉండేదాన్ని. ఫెండ్స్‌తో ఉన్నా బోర్ కొట్టకపోయేది. బయటికి వెళ్దాం అన్నా కొత్త ప్లేస్ ఫ్రెండ్స్ ఎవరూ లేరు. కార్ ఉన్నా నాది నేను ఎక్కడికైనా బయటికి వెళ్ళడానికి ఉండేది. అప్పుడైతే కార్ లేకపోవడాన్ని బాగా మిస్ అయ్యా.
గంటకి 50 కాదు 60 $ అయినా సరే అని డ్రైవింగ్ వచ్చేవరకి క్లాస్సెస్ తీసుకొన్నా.ఇది వేరే రాష్ట్రం కాబట్టి మళ్ళీ learners తీసుకొని, క్లాస్సెస్ తీసుకొని ఫైనల్ గా లైసెన్స్ తీసుకున్నా. చిన్న చిన్న అవసరాలుంటే అప్పుడప్పుడు కార్ రెంట్ తీసుకొని నడిపేదాన్ని.

Google Image

ఈలోపు ఈ జాబ్ అయిపోయింది, మళ్ళీ కొత్త జాబ్స్ కి ట్రై చెయ్యడం స్టార్ట్ చేసా. ఈసారి మళ్ళీ ఇంటర్యూకి వెళ్ళాల్సొచ్చినప్పుడు ఫస్ట్ టైం కార్ తీసుకొని 3 గంటలు అటూ, 3 గంటలు ఇటూ డ్రైవ్ చేసినప్పుడు I was so excited.......
వెళ్లొచ్చాక ఆ రోజు నైట్ ఏదో సాధించానన్నంత ఫీల్ అయ్యా :( అప్పటికి మా ఫ్రెండ్స్ చాలా మందికి ఇంకా డ్రైవింగ్ రాదు మరి.
తర్వాత జాబ్ వచ్చాక ఇక్కదా ఆ మాత్రం బస్ కూడా లేదు. కొన్ని రోజులు colleague తో కార్‌లో వెళ్ళాక, కొంచెం కుదురుకున్నాక అప్పుడు నా సొంతగా, మొదటగా కారు కొన్నాను. నాకిష్టమైన కారు.
ఇప్పుడు ఝాం ఝాం అని హాయిగా నా కార్లో షికారు చేస్తున్నా రోజూ...

అసలు కొంటే కొసరు ఫ్రీ అన్నట్టు ఈ పోస్ట్ చదివినందుకు కొసరు
 Don't think about past which is lost
 Think about present which is pleasant
 Don't worry about future, which may be brighter

కారులో షికారు

నువ్వు రాకముందు నా చుట్టూ ఎంత ఒంటరితనం
నువ్వు లేకముందు ఏది ఇప్పుడున్న ఆనందం

ఎన్ని ఉదయాలు వేచాను నీకోసం
నువ్వొచ్చాకే కదా వచ్చింది వసంతం..
హహ బావుందా దేనికోసం అనుకుంటున్నారు ఇదంతా..చెప్తా.చెప్తా..

నేను US వచ్చి కాలేజ్ లో ఎలా జాయిన్ అయ్యనో ఇక్కడ చెప్పా కదా.అలా కాలేజ్ లో చేరడమూ, రూం అదీ సెట్ చేసుకొవడమూ, ఖాళీగా ఉన్నప్పుడు క్లాసులకి వెళ్ళిరావడమూ మిగతా టైం అంతా సినిమాలు చూస్తూ గడిపేయడం తో సరిపోయేది. మా ఇల్లు ఎదురుగా రోడ్, రోడ్డుకి అవతల మా కాలేజ్, కొంచెం దూరం లోgrocery షాప్ అంతే మాకు తెలిసింది అప్పుడు. ఎక్కడికి వెళ్ళాలన్నా,  బయట చల్లగా ఉన్నా వేడిగా ఉన్నా నడుచుకుంటూ వెళ్ళడమే. కాలేజ్‌లో ఇండియన్స్ చాలా మంది ఉన్నా ఎవరి దగ్గరా కార్ ఉండేది కాదు. ఒకరి దగ్గరో ఇద్దరి దగ్గరో ఉండేది కాని వాళ్ళెవరు తెలీదు. ఇంట్లోకి కాస్త ఎక్కువ సామాను కావల్సి వస్తే రూంలో ఉన్న నలుగురం కలిసి వెళ్ళి మోసుకుంటూ తెచ్చుకునే వాళ్ళం.
ఎండా కాలం అయితే ఎక్కువ కష్టం అవకపోయేది కాని,చలికాలం లో ఐతే పూర్తిగా కవర్ చేసుకొని, చేతులకి గ్లవుస్ వేసుకొని 2 చేతుల్లో 2 క్యారీ బాగ్స్ పట్టుకొని వచ్చేవాళ్ళం.
కారు ఉన్నవాళ్ళకి కుదిరినప్పుడో, ఎవరైనా కార్ రెంట్ చేసినప్పుడో మాకు పండగ అన్నమాట. మేము 2 పక్క పక్క అపార్ట్‌మెంట్స్ లో అందరం అమ్మాయిలమే ఉండేవాళ్ళం. కార్ దొరకగానే ఒక్కో ఇంట్లోంచి ఒక్కరో ఇద్దరో కాస్త దూరంలో ఉన్న పెద్దది, అన్ని దొరికే షాప్ కి వెళ్ళి నెలకి సరిపడా,కార్ ట్రంక్‌లో పట్టనన్ని తెచ్చుకునేవాళ్ళం. ఆ తర్వాత కొన్ని రోజుల వరకి ఇంట్లో తినడానికి వెతుక్కోకుండా ఉండేది. అమ్మాయిలెవరికి కార్ రాదు కాబట్టి అక్కడ ఉన్నన్ని రోజులు ఈ బాధలు తప్పేవి కాదు.
మాస్టర్స్ లో ఉన్నన్ని రోజులు ఇండియన్ స్టోర్ అనేదే తెలీదు మాకు. ఒక చిన్న పాకిస్తాని స్టోర్ ఉండేది, పప్పులు అవీ కావాలంటే అక్కడ దొరికేవి, కాని ఇంకే దేశి కూరగాయలు ఏవి దొరికేవి కాదు.ఇప్పుడైతే వారానికి ఒకసారి ఇండియన్ స్టోర్ వెళ్ళకుండా  గడవనే గడవదు.
స్టూండెంట్స్ off campus జాబ్స్ చేసుకునే placesలో ఐతే రోజు ప్రయాణం చెయ్యాలి కాబట్టి కొందరికి అయినా కార్స్ ఉండేవి కాని, చెప్పాగా నేను ఉండేది చిన్న ఊరు కాబట్టి బయట జాబ్స్ ఎవరూ చేసేవాళ్ళు కాదు.
ఇంక మా కాలేజ్ నుండి లోకల్‌లో తిరగడానికి ఒక బస్ ఉండేది. కాని అది ఒకే రూట్‌లో తిరిగేది. ఆ రూట్లో మాకు కావల్సినవేవి ఉండేవి కాదు. సో దాని వల్ల ఏమి ఉపయోగం లేదు.

ఇప్పుడొక ప్రశ్న మీకు.
అమ్మాయిలకి అన్నిటికన్నా ముఖ్యమైనది ఏది.
A. చదువు
B. ఫ్యామిలీ
C. ఉద్యోగం
పోనీ ఇంకోటి
అమ్మాయిలు ఏ పని చెయ్యకుండా అయినా ఉంటారు కాని ఇది లేకుండా ఉండలేరు. ఏంటది..
ఇంకేంటది షాపింగే కదా..మొదట్లో కొన్ని రోజులు ఎక్కడికి వెళ్ళకపోయేవాళ్ళం. తర్వాత్తర్వాత ఎవరైనా తీసుకెళ్తే షాపింగ్ కి వెళ్ళేవాళ్ళం.ఇంక మాక్కొంచెం అలవాటు అయ్యాక షాపింగ్‌కి వెళ్ళాలనుకున్నప్పుడు కాబ్ లో వెళ్ళేవాళ్ళం. ఇక్కడ కాబ్ కాస్ట్లీ కదా, కాని మాకొక కాబ్ డ్రైవర్ ఉండేవాడు, కార్లో ఎంత మంది ఎక్కినా ఎక్కించుకునేవాడు. ఒకే ట్రిప్‌లో అయిదుగురం, ఆరుగురం వెళ్ళేవాళ్లం, ఇండియాలో ఆటోలో వెళ్ళినట్టుగా ఒకరి మీద ఒకరం కూర్చుని.
అప్పటికి మాలో అంతా కొత్తవాళ్ళు కాబట్టి ముగ్గురు కన్నా ఎక్కువ మంది కార్‌లో కూర్చోకూడదు,కాప్ చూస్తే ప్రాబ్లం అవుతుంది అని కూడా తెలీదు. ( ఆ తర్వాత మాస్టర్స్ అయిపోయాక ఒకసారి తప్పక కార్‌లో వెనకాల నలుగురం కూర్చుంటే కాప్ ఆపి టికెట్ వేసాడు).
ఆ డ్రైవరే ok చెప్తే మాకేం తెలుస్తది ఇంక. మాల్ మాకు ఎక్కువ దూరం కాదు కాబట్టి ఒక 20-25$ అయ్యేది అంటే మనిషికి 3,4 $ అన్న మాట. ఇదేదొ బావుందని ఎప్పుడూ అలానే వెళ్ళేవాళ్లం.
తర్వాత ఇంకా మాస్టర్స్ అయ్యేలోపు ఎలాగైనా డ్రైవింగ్ లైసెన్స్ తీసుకుందాం అని అనుకున్నాం. దాని కోసం మొదట Learners టెస్ట్ రాసి, అది పాసయ్యక రోడ్ టెస్ట్ ఇవ్వాలి. ఎలాగొలా Learners అయితే తీసుకున్నాను. తర్వాత డ్రైవింగ్ నేర్చుకోవడానికి గంటకు 40-45$ ఖర్చు పెట్టి నేర్చుకోవాలి. అప్పట్లో అది పెద్ద మొత్తం కదా, అప్పటికి కొన్ని క్లాస్సెస్ తీసుకున్నాను కాని లైసెన్స్ అయితే తీసుకోలేదు. మా ఊరిలో లైసెన్స్ ఇవ్వలంటే ఎవరిదన్న సొంత కార్ ఉండాలి, ఆ టైంలో ఇంక లైసెన్స్ తీసుకోవడం అయితే కుదర్లేదు.
ఇంక మాస్టర్స్ అయిపోయేవరకి కార్ నేర్చుకోకుండా, బయటి ప్రపంచం తెలీకుండా బతికేసాం. మాస్టర్స్ అయిపోయి బయటికి వచ్చాక కాని అర్థం కాలేదు, లైసెన్స్ లేకుండా ఎంత కష్టమో. దాని వల్ల ఎన్ని కష్టాలు పడాల్సొచ్చిందో రేపు చెప్తా.

 

తలుచుకో.. మనసులో తలుచుకో..

కార్టూన్ సినిమాలు..బొమ్మల పుస్తకాలు..
బర్త్‌డే పార్టీలూ..సర్కస్‌లో జోకర్‌లూ
కొమ్మపై కోతులూ..గోడపై ఉడుతలూ..
తలుచుకో మనసులో తలుచుకో
బెంగ కలిగినా భయం వేసినా మనసులో తలుచుకో
తలుచుకొనీ కన్నీళ్ళనే  మరచిపో..

చందమామ కిందిపక్కలూ.. లెక్కపెట్టలేని చుక్కలూ..
ఐస్ క్రీం కోనులు.. ఐసింగ్ కేకులూ..
పండగ ముందు రోజు..పరీక్ష తర్వాతి రోజు
తలుచుకో మనసులో తలుచుకో
ఆకలేసినా జ్వరం వచ్చినా మనసులో తలుచుకో
తలుచుకొనీ కన్నీళ్ళనే మరచిపో.....

ఈ మధ్య టైంపాస్ కి ఎప్పుడో జెమినిలో వచ్చిన "నాన్న" సీరియల్ అన్ని ఎపిసోడ్స్ యూ ట్యూబ్‌లో దొరికితే చుస్తున్నా. అందులో చిన్న పిల్లవాడు నాన్న కోసం వెతుకుతూ ఉంటాడు.
వాడికి బాధ కలిగినప్పుడల్లా ఈ పాట పాడుకుంటూ ఉంటాడు. చిన్న పిల్లలకోసం ఈ పాట బావుంది కదా.చిన్న చిన్న పదాలతోనే ఎంత సున్నితంగా చెప్పారో..వాడు పాడుతుంటే ఇంకా బావుంది. కాని ఎప్పుడూ చాలా బాధలో ఉన్నప్పుడు మాత్రమే పాడుకుంటూ ఉంటాడు అదే బాలేదు..

చిన్న ర్యాగింగ్ - కొన్ని నవ్వులు

ఎప్పుడు తలచుకున్నా పెదవుల పైన చిరునవ్వులు పూయించే చిన్న చిన్న సంఘటనలు కొన్ని ఉంటాయి. అలాగే ఆ సంఘటనకి కారణమైన వాళ్ళని ఆట పట్టించడానికి అవి ఎప్పుడు సహాయపడతాయి.
అప్పుడు మేము ఇంజనీరింగ్‌లో చేరిన మొదటి రోజులు. కాలేజ్ పక్కనే క్యాంపస్ హాస్టల్ ఉందని ఏరి కోరి చేర్పించారు నన్ను అక్కడ. కాలేజ్ హాస్టల్ కావడం వల్ల ఫస్ట్ ఇయర్ నుండి ఫైనల్ ఇయర్ వరకు ఉండేవాళ్ళు. అన్ని కాలేజ్‌లోలాగే మా దగ్గర్ కూడా కొంచెం ర్యాగింగ్ ఉండేది. ఒక్కో ఇయర్ స్టుండెంట్స్ ఒక్కో ఫ్లోర్‌లో ఉండేవాళ్ళు. ఇంక హాస్టల్ లో కొన్ని ఖచ్చితమైన రూల్స్ ఉండేవి. సీనియర్స్ ఎక్కడ కనిపించినా గుడ్ మార్నింగ్,గుడ్ ఈవినింగ్  అని    విష్ చెయ్యడం అందులో అన్నిటికన్నా ముఖ్యమైనది. విష్ చెయ్యకపోతే respect ఇవ్వనట్టన్నమాట. మెస్ లో వాళ్ళ టేబుల్స్ పైన కూర్చోకూడదు, పెట్టుకునే అప్పుడు వాళ్ళొస్తే వాళ్ళు పెట్టుకునేందుకు జరిగి చోటివ్వాలి, అక్కడ ఉన్న  డొక్కు T.V రిమోట్ సీనియర్స్ ఎవరూ లేనప్పుడు మాత్రమే మేము తీసుకోవచ్చు ఇలాంటి undefined రూల్స్ చాలానే ఉండేవి.
అలా ఆ రూల్స్ లో మాకు గుర్తున్నవి పాటిస్తూ,కొన్ని గుర్తు లేనట్టు నటిస్తూ, ఎక్కువగా మా ఫ్లోర్ నుండి బయటికి వెళ్ళకుండా గడుపుతూ ఉండగా, సడెన్‌గా ఒకరోజు "మీ జూనియర్స్ డిసిప్లిన్  తప్పుతున్నారు, వాళ్ళని దారిలో పెట్టాల్సిన బాధ్యత మీ పైనే ఉందని మర్చిపోయారా" అని మా సెకండ్ ఇయర్ వాళ్ళ అందరికి మూకుమ్మడిగా కలొచ్చినట్టుంది.
ఇంకేముంది ఒక రోజు రాత్రి డిన్నర్ చేసాక వాళ్ళ ఫ్లోర్ కి రమ్మని మా అందరికి పిలుపొచ్చింది. మేం 20-23 మందిమి ఉండేవాళ్ళం.మేం వెళ్ళే సరికి వాళ్ళందరు కుర్చోవడానికి సెట్ చేసుకొని మమ్మల్ని అలా నిల్చోపెట్టి ఇంక స్టార్ట్  చేసారు. మాకు సరిగ్గా respect ఇవ్వట్లేదు, కనిపిస్తే విష్ చెయ్యట్లేదు. పొగరు పెరిగింది, మొన్న మెస్‌లో ఇలా చేసారు అలా చేసారు అని చేసినవీ, చెయ్యనివీ కలిపి చెప్పి ఓ గంట క్లాస్ తీసుకొని మా కళ్ళు తెరిపించారు. తర్వాత ఒక్కొక్కరిని పట్టుకొని ఇంటర్యూ   ఇంటర్వ్యూ చెయ్యడం మొదలుపెట్టారు.అందరికీ ఒకటే ప్రశ్న. అదే సింపుల్ అండ్ కాంప్లికేటెడ్ question, ఇంజినీరింగ్ ఫస్ట్ ఇయర్ నుండి ఇప్పటికి ఎన్ని ఇంటర్వ్యూలకి వెళ్ళినా సమాధానం  చెప్పక తప్పని ప్రశ్న  మన గురించి మనం చెప్పుకోవాలట. ఒకరి తర్వాత ఒకరు చెప్తున్నారు. చెప్తుంటే మధ్యలో ఆపి తప్పులు తీసి ఎదో ఒకటి అని మళ్ళీ  మొదటి నుండి చెప్పిస్తున్నారు.
మొత్తం తెలుగులోనే చెప్పాలి, మధ్యలో ఒక్క ఇంగ్లీష్ పదం వచ్చినా మళ్ళీ మొదటి నుండి చెప్పాలి.
నా పేరు గీత..
మా నాన్న పేరు రంగా రావు.
ఆగు మీ నాన్న పేరుని  అలాగేనా చెప్పేది   గౌరవం లేకుండా, మళ్ళీ చెప్పు
నా పేరు గీత..
మా నాన్న రంగా రావు గారు .
మా అమ్మ పేరు జానకి.
అంటే నాన్నకి గౌరవం ఇస్తావు కాని అమ్మ కి ఇవ్వవాడా, మళ్ళీ చెప్పు
నా పేరు గీత..
మా నాన్న రంగా రావు గారు .
మా అమ్మ జానకి గారు.

ఇలా చెప్తున్నారు ఒక్కొక్కరు.
అప్పటికే మేం వచ్చి 3,4 గంటలు అయ్యింది,వాళ్ళు అనే మాటలకి, ఆ సీరియస్ మొహాలని చూసి మాలో సగం మంది ఏడుస్తున్నారు. ఇంకా రాత్రి చాలా లేట్ అవడం,ఏడ్చిన్న వాళ్ళని చూసి పాపం  అనిపించిందో అప్పటికే చెప్పిన వాళ్లని వెళ్ళిపొమ్మన్నారు. తర్వాత ఒక్కొక్కరితో చెప్పించేసి పంపిస్తున్నారు.ఇంకా లాస్ట్‌లో  నేను, అమ్ము మిగిలాం.  నాది కూడా చెప్పడం అయిపోయింది. నన్ను కూడా పంపించేస్తే తనొక్కతే ఉండాలి అని టెన్షన్ పడుతూ బిక్క మొహం వేసుకొని నిల్చుంది తను.ఇంకాసేపుంటే ఏడుపు తన్నుకొని బయటికి వచ్చేలాగ ఉంది తన ఫేస్.
మనసులో తర్వాత తను ఎలా చెప్పాలో రిపీట్ చేసుకుంటూ ఉంది.
నా పేరు అమల
మా నాన్న రంగా రావు గారు .
మా అమ్మ జానకి గారు.
మా నాన్న రంగా రావు గారు .
మా అమ్మ జానకి గారు.
నా పేరు అమల.
....
....
తనది కూడా అయిపోయాక ఇద్దరు కలిసి వెళ్దురు కాని అని నన్ను ఉండమన్నారు అక్కడే.
నెక్స్ట్ అమల..చెప్పు

నా పేరు అమల గారు 
మా నాన్న రంగా రావు గారు .
ఏంటి మళ్ళీ చెప్పు
నా పేరు అమల గారు 
మళ్ళీ ...
నా పేరు అమల గారు 
అప్పటి దాకా సీరియస్ గా ఉన్న వాళ్ళు గట్టిగా నవ్వడం మొదలు పెట్టాక కాని అర్థం కాలేదు తనకి ఏం చెప్పిందో..

Google Image

నాకు లోపలి నుండి నవ్వొస్తుంది, ఇప్పుడు నవ్వితే మళ్ళీ ఇంకో అరగంట క్లాస్ పడుతుందని   అలానే బిగపట్టుకొని నిల్చున్న. తర్వాత ఏదో కానిచ్చేసి వచ్చెసాం.
ఆ సీన్‌లో తన టెన్షన్ మొహం, సిన్సియర్‌గా తన పేరు వెనక గారు అని అన్ని సార్లు చెప్పడం కొన్ని రోజుల వరకి తనని ఏడిపించడానికి మంచి టాపిక్ మాకు.
ఆ తర్వాత ఎప్పుడు తను కనిపించినా అమల అని ఎవరు పిలవలేదు , అప్పటినుండి తనపేరు ఇంక అమల గారు.
తర్వాత తర్వాత  ఆ సీనియర్సే మాకు మంచి  ఫ్రెండ్స్ అయ్యారు, తనని అమల గారు అని పిలవడం మాత్రం మానలేదు ఎవ్వరు.   

ఊ.. కొడతారా

సరే అప్పటినుండి అడుగుతున్నావు కాబట్టి ఒక్క కథ చెప్తాను, అదయ్యేలోపు నిద్రపోవాలి.
సరే..

Google Image

కాని నేను చెప్తుంటే ఊ.. అనాలి అప్పుడే చెప్తాను, ఊ.. అనడం ఆపేస్తే చెప్పను మరి..
అలాగే.
అనగనగా ఒక ఊర్లో ఒక రాజు ఉంటాడు. ఆ రాజు కి ఒక రాణి ఉంటుంది.
ఊ..
ఒక రోజు రాజు బయటికి వెళ్తాడు.
ఊ..
రాణి కి ఇంట్లో ఉండి ఏమి చెయ్యాలో తోచక, ఏదైనా కుట్టుకుందామని ఒక చీర, సూది దారం తీసుకొని.. అదిగో ఊ.. అనట్లేదు
ఊ..ఊ..
అలా తోటలోకి వెళ్ళి కూర్చుంటుంది.అక్కడ కూర్చుని కుట్టుకుంటూ ఉంటే..
ఊ..
కొంచెం గట్టిగా గాలి వచ్చి సూది ఎగిరి పక్కనే ఉన్న బావిలో పడుతుంది.
ఊ..
ఇప్పుడు రాణికేమో ఆ సూది కావాలి. అది ఎలా వస్తుంది
ఊ..
ఎలా వస్తుంది చెప్పు
ఊ..
ఊ.. అంటే వస్తుందా..
ఏమో, తెలీదు
ఏమో, తెలీదు అంటే వస్తుందా..
నువ్వే చెప్పు
నువ్వే చెప్పు అంటే వస్తుందా..
అబ్బా..

అబ్బా..అంటే వస్తుందా..

పో.. నాకీ కథ వద్దు 

పో.. నాకీ కథ వద్దు అంటే వస్తుందా..

ఇంకోటి చెప్పు

ఇంకోటి చెప్పు అంటే వస్తుందా..

.................

అలా ఏమి మాట్లాడకుంటే వస్తుందా..

చిన్నప్పుడు నన్ను ఎవరు చెప్పమన్నా ఇది నా స్టాండర్డ్ కథ. రోజు ఒకే కథ ఎలా చెప్తా అనా..

నేను మొదలుపెట్టగానే రాణి- సూది కథ వద్దు అనే వాళ్ళు. అప్పుడు రాణి ప్లేస్ లో ఒక ఇంట్లో ఒక అమ్మాయి  ఉండేది అనో, లేకపొతే ఒక బట్టలు కుట్టుకునే వాడో వచ్చేవాళ్ళు.

 మిమ్మల్ని కూడా ఎవరన్నా కథ చెప్పమంటే ఆలోచించుకోకండి, ఇప్పటి నుండి ఈ కథ గుర్తు పెట్టుకుంటే సరిపోద్ది :) 

నీ జ్ఞాపకాలు

సంతోషానికి సంకెళ్ళు పడ్డాయి
మనసు గోడల్ని దాటి రానంటోంది
ఆనందం ఆనవాలు కోల్పోయింది
నీ జ్ఞాపకాల వలలో చిక్కుకొని...

దు:ఖం కొత్త చుట్టమయ్యింది
నీ తలపుల తలుపులు తెరుచుకొని
విషాదమే ఆకాశమై  ఆదుకొంది 
నువ్వు వదిలేసిన ఈ ప్రపంచాన్ని...

కొన్ని నమ్మకాలు

మనలో చాలామందికి రకరకాల నమ్మకాలుంటాయి. ఏదైనా పని మొదలుపెట్టే అప్పుడు తుమ్మితే ఆ పని కాసేపు ఆపాలని,ఇంట్లోంచి బయటికి వెళ్ళే అప్పుడు పిల్లి ఎదురైతే మంచి జరగదని అనుకోవడం,   ప్రొద్దున్నే లేచి ఇష్టమైన వాళ్ళ మొహం చూడాలనుకోవడం ఇల్లంటివి చాలా ఉన్నయి.
కొందరు కొన్ని నమ్ముతారు, కొన్ని నమ్మరు.
ఆ నమ్మకం ఎదుటివాళ్ళకి ఇబ్బంది కలిగించనంతవరకూ నష్టం లేదు.ఇవన్ని మన దేశంలోనే ఎక్కువ అనుకునేదాన్ని. కాని ఇక్కడికొచ్చాక అర్థమైంది అమెరికా వాళ్ళకి కూడా నమ్మకాలెక్కువ, ఇంకా ఆశ్చర్యం ఏంటంటే చాలా విషయాల్లో మన నమ్మకాలతో కలుస్తాయి. నల్ల పిల్లి విషయం, పగిలిన అద్దం లో  చూసుకోకూడదు ఇలంటివి కొన్ని.
ఇంక చెప్పాలంటే అమెరికా వాళ్ళకి ఎంత భయమో చూడండి.

ఇది మా బిల్డింగ్‌లో లిఫ్ట్ లో తీసిన ఫోటో.చూసారా అందులో 13 నంబర్ లేదు. 13 అంటే దురదృష్టమైన సంఖ్య అని నమ్ముతారని తెలుసు కాని ఇలా ఒక బిల్డింగ్‌లో 13వ ఫ్లోర్ లేకుండా 12 తర్వాత 14 వ ఫ్లోర్ నంబర్ వేసారు.

ఈ సీరియస్ నమ్మకాలని వదిలేస్తే చిన్నతనంలో అమాయకంగా అనుకున్న కొన్ని విషయాలు ఎంత బావుంటాయో..
కాకి అరిస్తే కాని, చేతిలోంచి ఎదైనా జారిపోతే కాని, ఇద్దరు ఒకేసారి ఒకే మాట అంటే కాని ఇంటికి చుట్టాలొస్తారనీ..
వర్షం పడ్డప్పుడు రెయిన్‌బో వస్తే సీతమ్మ చీర ఆరేసుకుందనీ..
పిడుగు పడిటం అంటే అర్జునుడి రథం లోంచి ఒక ముక్క విరిగిపడటం అనీ..
కాళ్ళు చాపుకున్నప్పుడు దాటితే పుండు పడుతుందనీ..
బుక్‌లో నెమలీక దాచిపెట్టుకుంటే అది పిల్లలు పెడుతుందనీ..(అంటే ఒకటి పెడితే అది పిల్లలు పెట్టి 2 అవుతాయంట)
జడ వేసుకోకుందా జుట్టు వదిలెస్తే దయ్యం పడుతుందనీ(అలా అయితే ఇప్పుడు ప్రతీ అమ్మాయికి ఒక దయ్యం అవసరం పడేది :))
మాడిపోయిన అన్నం తింటే జుట్టు బాగా పెరుగుతుందనీ..(ఇదైతే మాడిన అన్నం అవగొట్టడానికి అమ్మ వాళ్ళు చేసిన కుట్ర  అని నా అభిప్ర్రాయం, అందులోను ఆడపిల్లలకి ఎక్కువ అన్యాయం జరిగేది దీని వలన, మరి వాళ్ళే కదా జుట్టు కోసం ఆరాట పడేది)
అన్నం చాలా సేపు తింటే పెళ్ళి ఆలస్యంగా అవుతుందనీ...
ఇంకా అందరం ఒక్కసారన్నా అనుకొని ఉంటాం తలలు గుద్దుకుంటే కొమ్ములొస్తాయని...
ఇంకా..
హా..హాచ్చ్...అబ్బ ఇప్పుడే పోస్ట్ పబ్లిష్ చేద్దామనుకుంటే తుమ్మొచ్చింది కాసేపాగి చేస్తానేం..

రెండు పుస్తకాలు - 2

అలా పని మనిషిగా గడుస్తున్న చియో కి ఒక సంఘటన జరుగుతుంది. ఆ ఇంటికి ఒకరోజు అతిథిగా వచ్చిన mamesha అనే పేరు గల geisha చియో ని చూసి ఆ ఇంటి యజమానురాలితో , తనే చియో geisha అవడానికి కావాల్సిన ఖర్చు భరిస్తా అని, ఒకవేళ తను అనుకున్న సమయం లోగా పూర్తిచెయ్యలేకపోతే తనకి ఏమీ తిరిగివ్వక్కర్లేదనీ, పూర్తి చెస్తే కనుక అంతకు రెట్టింపు డబ్బు ఇవ్వాలని చెప్తుంది.  అలా తను ఎలాగైతేనెం చియో Geisha school లో చేరుతుంది. చాలా కష్టపడి అన్ని విద్యలు నేర్చుకుంటుంది.geisha అంటే పాడటం, డాన్స్, సంగీతం ఇలా అన్ని విద్యలు తెలిసి ఉండాలి అప్పుడే అతిథుల్ని ఎంటర్‌టైన్ చేయగలరట.
తర్వాత కథ అంతా తను ఎలా training అయింది, తన పోటీగా ఉన్న వాళ్ళని అధిగమించి ఎలా జపాన్‌లోనే ఫేమస్ geisha గా ఎదిగింది వివరిస్తూ సాగుతుంది. తను మంచి స్థానంలో ఉండగానే 2వ ప్రపంచ యుధ్ధం మొదలవుతుంది. అప్పుడు జపాన్ అంతటా ఉన్న geisha houses ని మూసివేయడంతో అందరూ వివిధ చిన్న చిన్న పనులకి వెళ్ళిపోతారు.
చియోని అభిమానించే ఒక వ్యక్తి తనకి ఒక ఆశ్రయం కలిపిస్తాడు అన్ని సంవత్సరాలు.కష్టాల పడుతూ కొన్ని సంవత్సరాలు అక్కద గడిపిన తర్వాత యుధ్ధం ముగుస్తుంది. కాని geisha ల పరిస్థితి అంతకుముందు అంత మెరుగ్గా ఉండదు. కొంతకాలం తర్వాత తను అభిమానించే వ్యక్తి వద్దకు శాశ్వతంగా వెళ్ళిపోతుంది.
మొదటి సగం తను చిన్నపిల్లగా ఉన్నంతవరకు బాగా నచ్చింది, తర్వాత కాస్త ఇంట్రెస్టింగ్‌గా అనిపించలేదు కాని మొత్తంగా చూస్తే మాత్రం బావుంది. ఈ పుస్తకం పబ్లిష్ చేసినప్పుడు చాల మంది ఇది నిజం ఆత్మకథ అనుకున్నారట.  రచయిత Golden Arthur చాల పరిశోధించి, 1930-40 లలో  జపాన్‌లో geisha పరిస్థితుల గురించి తెల్సుకొని వ్రాసాడట. అప్పటి జపాన్ వీధులని, geisha housesని, tea houses ని కళ్ళకి కట్టినట్టు వివరిం చిచదువుతున్నంత   సేపు మనల్ని జపాన్‌లో విహరింపజేస్తాడు.
కొన్ని సార్లు ఏమీ తెలియకుండ కొన్న బుక్స్ చదవలేకపోయా కాని కవర్ చూసి కొన్నందుకు ఇది నిరాశపర్చలేదు.  i enjoyed reading this.
ఇంకా ఇది పూర్తయ్యక మొదలు పెట్టింది, చాలా మంది దగ్గర  విని, చాలా గొప్పగా దాని గురించి తెల్సుకొని చదువుదాం అని తెచ్చుకొన్నది Ayn rand's Atlas shrugged. కాని అది మరీ 1100 పేజీలు ఉంది. ఒక 50 పేజీల వరకి చదివా, త్వరగా చదవాలి అనిపించే లాగ ఐతే లేదు ప్రస్తుతానికి.

అందులోనూ ప్రింటింగ్ చాల దగ్గర దగ్గరగా ఉండి ఇంకా ఇంట్రెస్ట్ రాట్లేదు. చూడాలి ఎప్పుడు పూర్తి చేస్తానో. అసలే అంత గొప్పగా విన్న సినిమాలు, పుస్తకాలు నచ్చే అంత ఎదగలేదేమో ఇంకా నేను.

రెండు పుస్తకాలు -1

ఈ మధ్య నేను చదివిన పుస్తకం ఒకటి, చదువుతున్న పుస్తకం ఒకదాని గురించి రాద్దామని.

ఒకటి Arthur Golden రాసిన Memoirs of a Geisha.
ఈ బుక్ చదివే వరకు దీని గురించి వినలేదు. ఏదైనా కొత్త బుక్ చదువుదామని వెతుకుతుంటే ఇది కనిపించింది . చూడగానే కవర్ పైన ఉన్న పిక్చర్ తెగ నచ్చేసింది. కేవలం కవర్ చూసి కొన్న పుస్తకం ఇదేనేమో.

చూడండి ఎంత బావుందో. అమ్మాయి కళ్ళు డిఫరెంట్ గా ఉన్నాయి కదా, కథలో కూడా ఆ కళ్ళ గురించి చాలాసార్లు చెప్తాడు రచయిత . రచయిత పుస్తకాన్ని ఒక ఆత్మకథ లా రాసాడు.

sayuri అనే ఒక geisha తన గురించి, తన జీవితం లో చిన్నతనం నుండి జరిగిన విషయాలు, ఒక చిన్న ఊరి నుండి జపాన్ లోనే ప్రముఖమైన geisha గా మారడానికి  చేసిన ప్రయాణం ,చియో నుండి సయూరి గా మారే క్రమంలో తను ఎదుర్కొన్న కష్టాలు కళ్ళకు   కట్టినట్టు వివరిస్తుంది.

geisha అంటే జపాన్‌లో పాత కాలం లో ఆడవాళ్లకే పరిమితమైన ఒక వృత్తి. అందంగా అలంకరించుకొని tea house లలో (అప్పట్లో మగవారు రిలాక్స్ అవడానికి tea house కి వచ్చేవారంట) , పార్టీలు,  ఫంక్షన్‌లకి వచ్చిన అతిథులని వీరికి వచ్చిన వివిధ కళలతో అలరించడమే వారి పని.అందుకు గాను వాళ్ల నైపుణ్యాన్ని బట్టి జీతం తీసుకుంటారు. 

ఒక మామూలు అమ్మాయి geish కావడం చాలా కష్టమైన పని.చాలా చిన్నతనం నుండే, అంటే దాదాపు 4,5 సంవత్సరాల వయసు నుండే శిక్షణ మొదలుపెట్టేవారు.  geisha కి కావల్సిన విద్యలు నేర్పడానికి ప్రత్యేకంగా స్కూళ్ళు ఉండేవి. అక్కడ చిన్నతనం నుండే డ్యాన్స్, పాటలు పాడటం ఇంకా ఏవైనా సంగీత పరికరాలు వాయించటం నేర్పిస్తారు. 15-16 సంవత్సరాలు వచ్చాక  అధికారికంగా geisha అయ్యింది అని ప్రకటించిన తర్వాత పని మొదలు పెడతారు.  

ఇంక కథలోకి వెళ్తే  'చియో' అనే ఎనిమిదేళ్ళ అమ్మాయి అమ్మా, నాన్న , అక్కతో కలిసి ఒక చిన్న ఊరిలో, చాల పేదరికం లో  జీవిస్తూ ఉంటుంది. ఒకరోజు బయటికి వెళ్ళినప్పుడు అనుకోకుండ ఒక వ్యక్తి ,చియో ని చూసి తన కళ్ళకి ఆకర్షితుడవుతాడు.చియో కుటుంబం గురించి తెలుసుకొని,  వాళ్ళ నాన్నతో మాట్లాడి ఒకరోజు అక్కచెళ్ళెల్లిద్దర్నిసిటీ లో ఉన్న తన ఇంటికి తీసుకెళ్ళి చూపించి తీసుకొస్తాడు. 

ఈలోపు ఆ పిల్ల్లల అమ్మకి ఆరోగ్యం పాడైపొతుంది, ఇంకా ఎక్కువ రోజులు బ్రతకదు అని చెప్తాడు. ఇంకో వైపు వాళ్ల  నాన్న కూడా ముసలితనంతో ఏ పని చెయ్యలేకపోతాడు.

తర్వాత ఒకరోజు వీళ్ళని సిటీ కి తీస్కెళ్ళిన వ్యక్తి వచ్చి పిలల్లిద్దర్ని తనతో తీస్కెళ్ళిపోతాడు.  తమ మీద చూపిస్తున్న ప్రేమ చూసి పాపం ఆ పిల్లలు వాళ్ళని పెంచుకోవడానికి తీస్కెళ్తాడేమో అనుకుంటారు. కాని ఆ పెద్దమనిషి వాళ్ళని వేరే కొత్త వ్యక్తికి అప్పగిస్తాడు. అతను వీళ్ళని తనతో పాటు ట్రైన్లో తీస్కెళ్ళి వాళ్ళు ఎప్పుడూ చూడనటువంటి ఒక పెద్ద సిటీకి తీస్కెళ్తాడు. అదే Kyoto సిటీ. ఆ పిల్లలు ఎప్పుడూ ఊహించనంత పెద్ద పట్టణం. 

ఎక్కడికి తీస్కెళ్తున్నామనేదానికి ఆ వ్యక్తి జవాబు చెప్పడు. వాళ్ళలో కొంచెం కొంచెంగా ఉన్న భయం ఎక్కువవుతుంది. ఇది కచ్చితంగా మంచి జరగబోవడం లేదని అర్థమవుతుంది. ఆ వ్యక్తి చియోని ఒక ఇంట్లో దింపి, అక్కని మాత్రం తనతో తీస్కెళ్తాడు. చియోకి అది geisha house అని తెలుస్తుంది. అక్క గురించి మాత్రం ఎవరికి అడిగినా తెలుసుకోలేకపోతుంది. 

ఆ ఇంట్లో కొందరు పెద్దవాళ్ళు, పని వాళ్ళు తన వయసులోనే ఉన్న ఇంకో అమ్మాయి, (pumpkin అని పిలుస్తుంది చియో తనని) ఉంటారు. వీళ్లందరికీ ఆధారం ఆ ఇంట్లో ఉన్న ఒకే ఒక్క geisha. చియో ఆ ఇంటి యజమానురాలికి నచ్చుతుంది, తను పెద్దయ్యక చాల అందంగా  ఉంటుంది, తను geisha గా ఎంత సంపాదిస్తే ఆ ఇంటికే కదా లాభం అనుకుంటుంది. కాని చియో అక్కడ సర్దుకోలేకపోతుంది. తన చిన్న ఇళ్ళు, ఆ పల్లెటూరి సముద్ర తీరం, జబ్బుతో మంచంలో ఉన్న తన తల్లి పదే పదే గుర్తొస్తారు. 

ఎలాగైనా ఇక్కడి నుండి తప్పించుకోవాలి, కనీసం అక్కనైనా కలుసుకోవాలి అనుకుంటుంది. తనకి ఆ ఇంట్లో కొన్ని పనులు అప్పగిస్తారు, ఒక రోజు ఇంట్లో ఏదో పని కోసం బయటికి వెళ్ళినప్పుడు ఎవరికి తెలియకుండా   అక్కని వెతుక్కుంటూ వెళుతుంది. చివరికి తను ఒక prostitute house లో ఉంది అని తెలుసుకొని వెళ్ళి కలుస్తుంది.ఇద్దరు కలిసి ఆ రాత్రి పారిపోవడానికి ప్లాన్ చేసుకుంటారు. చియో తనుండే ఇంటికి వచ్చి చీకటి పడ్డాక వాళ్ళు కలుసుకోవాలనుకున్న చోటికి వెళ్దాం అనుకుంటుంది. ఆ ప్రయత్నం లో ఇంట్లోంచి తప్పించుకుంటూ వాళ్ళకి దొరికిపోతుంది.

 geisha housesలో కొత్తగా చేరిన వాళ్లని కొన్ని రోజులు చిన్న చిన్న పనులు   చేపించి నమ్మకం కుదిరాకనే geisha training కి పంపుతారు, ఎందుకంటే అది ఖర్చుతో కూడుకున్న పని, కొంతకాలం ఖర్చు పెట్టాక పారిపోతే నష్టం కదా.. అందుకని.  పారిపోతూ దొరికిపోయేసరికి తనని ట్రైనింగ్ కి పంపకుండా పని మనిషి లాగే ఉంచాలని నిర్ణయిస్తారు. తనని ఇంట్లోంచి తీసుకొచ్చిన వ్యక్తి ఉత్తరం రాస్తాడు .  

తన తల్లి మరణించిందని, ఈ పరిస్థితుల్లో తను ఇక్కడ ఉండటమే మంచిదని ఇక్కడికి పంపాననీ రాస్తాడు.  

అదే సమయంలో pumpkin ని geisha స్కూల్ లో  చేర్పిస్తారు అందువల్ల తన పరిస్థితి మెరుగవుతుంది ఇంట్లో. చియోకి తను ఇంక ఇక్కడ ఉండటం తప్పదు అని అర్థం అవుతుంది. కాని జీవితాంతం అలా పని మనిషిగా ఉండిపోదల్చుకోలేదు. ఎలాగైనా తను  geisha అయి తీరాలి అని నిర్ణయించుకుంటుంది, కాని ఏ దారి కనిపించదు, మళ్ళీ తనని నమ్మి స్కూల్‌కి పంపడానికి ఆ ఇంట్లో వాళ్ళు సిధ్ధంగా లేరు.  ఈ పరిస్థితుల్లో తనేం చేసిందో తర్వాత చెప్తాను..... 

నీలు - అమ్ము

ట్రింగ్ ట్రింగ్..
నేను:  "హలో నీలు.."
హాయ్
"నీలూ..నీకో విషయం చెప్పాలి"
చెప్పవే.
"అది చెప్దామనే చేసా.."
చెప్పు బేబీ త్వరగా
"నువ్వు మన ఫ్రెండ్స్ ఎవ్వరికీ చెప్పొద్దు మరి"
చెప్పను..
"నిజ్జంగా!! అస్సలు చెప్పొద్దు"
 ఎహె చెప్పను అని చెప్పాగా
"జోక్ కాదు, నువ్వు నిజ్జంగా చెప్పను అంటేనే చెప్తాను నీకు"
నిజంగా చెప్పను అను..
"నీ మీద నమ్మకంతో నీకొక్కదానికే  చెప్తున్నా"
చెప్పాను కదా, ఎవ్వరికీ చెప్పను మనవాళ్ళకి, సరేనా ఇప్పుడు చెప్పు.
"ఎవరికన్నా చెప్పావో నేను చాలా ఫీల్ అవుతా, మన ఫ్రెండ్స్ ఏడిపిస్తారు చెప్తే నన్ను. నువ్వు కూడా నవ్వొద్దు "
అబ్బా చెప్పవే ఇంక, చెప్పను అని అన్నాగా
"అది.. మరి.."
ఆ..
"నేను ఒకటి చూపిస్తా నీకు, చూసి ఎలా ఉందో చెప్పు "
ఏంటది
"నేను ఒక బ్లాగ్ రాస్తున్నా ఈ మధ్య"
బ్లాగా?? దేనికి
"దేనికి అంటే ఊరికినే"
అంటే ఏం రాస్తావ్, ఎందుకు రాస్తున్నావే
"ఏం అంటే ఏదో ఒకటి,నాకు అనిపించిన సోది అంతా"
ఏం చేస్తావ్ రా..సి ఏమొస్తుంది
"అంటే FB లానే ఇక్కడ కూడా రాసి పోస్ట్ చేయొచ్చు, లింక్ పంపిస్తా నువ్వు కూడా చూడు, మళ్ళీ చెప్తున్నా ఎవ్వరికి చెప్పకు"
అబ్బ చెప్పన్లే.పంపించు చూస్తా
....................
................................................
హహహ.. ఒక 5 మినట్స్ నవ్వింది

"సరే చదువు ఇప్పుడు, ఎలా ఉందో చెప్పు"

సరే చదివి ఫోన్ చేస్తా మళ్ళీ

...

....

ఇదంతా నువ్వే రాసావా.. బావుందే బాగా రాసావ్  నిజ్జంగా. అమ్ముకి కూడా చెప్దాం. అది ఎంజాయ్ చేస్తుంది తప్పకుండా.  ..

పాపం నాకొసం తెలుగు సరిగ్గా చదవటం రాకపోయినా గంట సేపు కూర్చుని ఒక్కొక్క పోస్ట్ చదివి, రోజు నన్ను నెక్స్ట్ పోస్ట్ ఎప్పుడు రాస్తావ్   అని అడిగే నీలు కి 100 times థాంక్యూ..

అమ్ము గురించైతే చెప్పక్కర్లేదు, ఏమి చేసినా చెయ్యకపోయినా  నన్ను తెగ మెచ్చుకొని ఎంకరేజ్ చేసే తనకి 1000 థాంక్యూ లు.....

కిటికీ అవతల ప్రపంచం

కిటికీ పక్కన కూర్చుని బయటికి చూస్తూ ప్రపంచాన్ని అర్థం చేసుకోవచ్చు అంటాడు ఒక పుస్తకం లో రచయిత. అది అందరికీ వర్తించదనుకోండి. అందులో ఒక పాత్ర కిటికీ  పక్కన కూర్చుని వచ్చీ పోయే   వాళ్ళని చూస్తూ, వాళ్ళ గురించి ఆలోచిస్తూ, వాళ్ళు ఏ పరిస్తితుల్లో అక్కడి నుండి వెళ్తున్నారో, ఎం ఆలోచిస్తూ ఉంటారో విశ్లేషిస్తూ ఉంటాడు. ఏమీ తోచనప్పుడు నిజంగా అది మంచి టైంపాస్‌లే .
ఎప్పుడో చదివిన కొన్ని వ్యాక్యాలు నా మాటల్లో..
ఒక హాస్పిటల్లో బెడ్‌కే పరిమితమైపోయిన ఒక గుడ్డివాడు ఉంటాడు. అతని బెడ్ పక్కనే గుండె జబ్బుతో   బాధ పడుతూ హాస్పిటల్లో చేరిన వ్యక్తి ఉంటాడు. ఇద్దరూ మంచి స్నేహితులవుతారు. కళ్ళు లేని వ్యక్తి బెడ్ పక్కన కిటికీ ఉంటుంది, తను రోజు పక్క అతన్ని కిటికీ బయట ఏం జరుగుతుందో చెప్పమంటాడు. ఆ వ్యక్తి తనకి కిటికీ నుండి కనిపించేవి అందంగా తనదైన మాటల్లో గుడ్డివానికి చెప్తూ ఉంటాడు.
ఇప్పుడు కిటికీ అవతల ఉన్న రోడ్ మీద ఒక చిన్న పాప  తన తల్లితో కలిసి వెళ్తోంది. బహుశా స్కూల్ నుండి పాపని ఇంటికి తీసుకెళ్తుందేమో. ప్రొద్దున్నుండి విడిచి ఉన్న కూతుర్ని చూసిన  ఆనందంలో తల్లి మొహం వెలిగిపోతుంది. రోజంతా తను చేసిన పనులు, స్కూల్లో జరిగిన విషయాలు అమాయకమైన నవ్వుతో తల్లికి చెప్తుంది ఆ చిట్టి కూతురు. అమాయకత్వం, కల్మషం లేని బంధం ఇదేనేమో...
ఇంకో రోజు చెప్తాడు
ఒక జంట నడుచుకుంటూ వెళ్తున్నారు, చూస్తుంటే కొత్తగా పెళ్ళైన జంటలా ఉంది. పెళ్ళి నాటి సిగ్గు ఇంకా అమ్మాయి మొహంలో తొలగిపోలేదు. తన భర్త చెయ్యి విడవకుండా పట్టుకొని ఎంత ప్రేమ ఉందో చూపిస్తుంది, ఈ చెయ్యి ఎప్పటికీ  విడిపెట్టను అన్నట్టు భర్త కూడా అంతే గట్టిగా పట్టుకొని   భరోసా ఇస్తున్నాడు. ప్రేమంటే ఇలా ఉంటుందేమో...

దగ్గర్లో ఉన్న కాలేజ్ నుండి కొందరు అమ్మాయిలు వెళ్తున్నారు. ఇప్పుడే కొత్తగా కాలేజ్‌లో చేరినట్టున్నారు. కొత్త కొత్త ఆశలు, రాబోయే కాలం లో సాధించాలనుకున్న ఆశయాలు కదులుతున్నాయి వాళ్ళ కళ్ళల్లో.
ఇంకో రోజు అప్పుడే పడిన వర్షంలో విచ్చుకొని తడిసిన చిరుమొగ్గ అందాన్ని వర్ణిస్తాడు.
ఇలా ప్రపంచంలోని అందాల్ని, బంధాలని తన మాటల్లో కళ్ళు లేని స్నేహితుడికి చూపిస్తాడు.
మంచంపై  నుండి కదలలేని కళ్ళు లేని వాడికి జీవితం పై కొత్త ఆశ కలిపిస్తాడు.  కొన్ని రోజులకి గుండె జబ్బు వ్యక్తి పరిస్తితి విషమించి చనిపోతాడు. తర్వాత ఆ బెడ్ పైకి ఇంకో వ్యక్తి వస్తాడు. సాయంత్రం కాగానే అతన్ని అడుగుతాడు ఈ గుడ్డివాడు  బయట స్కూల్ పిల్లలు వెళ్తున్నారా అని, అప్పుడు ఆ వ్యక్తి చెప్తాడు అసలు కిటికీ అవతల బయటి ప్రపంచమే కనిపించట్లేదు, అక్కడ గోడ తప్ప ఇంకేమి లేదు అని.
ఇన్నాళ్ళు ఏమీ కనిపించని దాన్ని, అందంగా వివరించి తనలో కొత్త ఉత్సాహన్ని నింపిన తన మరనించిన స్నేహితుడికి మనసులో కృతజ్ఞత చెప్పుకొని, మిగిలిన జీవితాన్ని అదే ఉత్సహంతో కొనసాగించడం తప్ప ఎమి చేయగలడు.
పనిలో పనిగా మా బిల్డింగ్ నుండి కనిపించే వ్యూ చూడండి.

My photo

బావుంది కదా... అక్కడ కూర్చుని కనిపించే రోడ్, వచ్చి పోయే కార్స్ ని చూడ్డం నాకైతే భలే ఇష్టం. అన్నిటికన్నా అలా బొమ్మల్లా వరుసగా పార్క్ చేసిన కార్స్ భలే అనిపిస్తుంది ఎన్ని రోజుల నుండి చూస్తున్నా.. 

జీవితం చిన్నదా పెద్దదా?

జీవితం చిన్నదా పెద్దదా?

ఒక్కోసారి అనిపిస్తుంది ఈ జీవితం చాలా పెద్దది, ఒక్కొక్క రోజు ఒక్కొక్క నెల ఒక్కొక్క సంవత్సరం ఎంత ఎక్కువ సమయమో కదా,ఎంత మందిని కలిసాం, ఎన్ని పనులు చేసామో కదా..  అని..
        ఇంకోసారి అనిపిస్తుంది  ఈ జీవితం ఎంత చిన్నది గడిచిన సంవత్సరం,కాలం ఎంత త్వరగా అయిపోయింది,మొన్ననే కదా అక్షరాలు నేర్చుకుంటూ తొలి అడుగులు వేస్తూ స్కూల్‌కి వెళ్ళింది, నిన్ననే కదా ఏదో సాధించేద్దాం అని కలలు కంటూ కాలేజ్ లో అడుగుపెట్టింది,  అదేంటి అప్పుడే ఇంత పెద్దగా అయిపోయాను అని..

ఒక్కోసారి అనిపిస్తుంది ఏదో సాధించాలి, అనుకున్నవన్నీ జరగాలి, కావాలనుకున్నవన్నీ దొరకాలి అని. ఇది లేకపొతే బ్రతకలేము, అది లేకపొతే సంతోషంగా ఉండలేము అని..ఉన్నది ఒక్కటే జీవితం, చాలా పెద్ద జీవితం అందులో అన్ని సమకూర్చుకోవాలి అని...
           ఇంకోసారి అనిపిస్తుంది ఉన్నవాటితోనె సంతోషంగా ఉండాలి, లేని వాటిని కావాలి అనుకోకూడదు. ఉన్నది చాలా చిన్న జీవితం, లేని వాటి కోసం తాపత్రయపడి ఉన్న సమయాన్ని వేస్ట్ చేసుకోకూడదు.  ఏది ఉన్నా లేకపోయినా ఈ నిమిషం మన చేతిలో ఉంది కదా అని..

Google Photo

ఏది ఎమైనా మనం ఆనందంగా ఉన్న సమయం చాల త్వరగా గడుస్తుంది, బాధల్లో ఉన్నప్పుడు ఎప్పుడు గడుస్తుందా అనిపిస్తుంది...
ఈ జీవితం చిన్నదైనా పెద్దదైనా, సంతోషంగా ఉన్నా విషాదంగా ఉన్నా,నీటి పైన రాత అంత క్షణికమైనా, రాతి మీద చెక్కిన శాసనమంత దీర్ఘమైనదైనా ఏదైనా ఈ జీవితం మనది....

అతివృష్టి - అనావృష్టి

అతివృష్టి - అనావృష్టి వర్షాల గురించి కాదు, ఎండ- వేడి, మంచు- చలి. ఇండియా లో హయిగా వర్షాలు పడుతూ ఉంటే ఇక్కడేమో ఎండలతో కష్టపడుతున్నాం. ఈసారి సమ్మర్ లో ఐతే 102,103 వరకు చేరింది టెంపరేచర్. చూడండి

ఇది నిన్న సాయంత్రం 6 గంటలకు తీసింది.సాయంత్రమే  అలా ఉంటే మధ్యాహ్నం  ఎలా ఉండి ఉంటుందో.
మొన్నొకరోజు బయటికి వెళ్ళినప్పుడు ఫోన్ కార్లో మర్చిపోయి ఒక గంట తర్వాత తీస్కెళ్దామని వచ్చాను. చూసేసరికి స్క్రీన్ అంతా బ్లాంక్ అయిపోయి warning symbol తో  మెస్సేజ్ dislpay అవుతుంది, ఏమనో తెల్సా  ఫోన్ ఓవర్ హీట్ అయ్యింది,మళ్ళీ వాడేముందు కాసేపు చల్లని ప్లేస్ లో ఉంచమని. ఇలాంటిది ఐతే ఇంతకుముందెప్పుడు చూళ్ళేదు. ఒక గంటకే అలా అయిపోతే అలానే సాయంత్రం వరకు వదిలేస్తే ఇంక పనికి రాకుండా అయిపోయేదేమో.
అలా అని పోన్లే ఎండాకాలం లో కొన్ని రోజులు కష్టపడితే పడ్డారు, చలికాలం లో వేరే చోట్లలో మంచు పడుతుంటే ఇక్కడ హాయిగా ఉండొచ్చు అనుకోవడానికి లేదు. చలికాలం  ఇక్కడ ఎలా ఉంటుందంటే
మీరే చూడండి

ఇది ఈ సంవత్సరం వింటర్ మా ఇంటి ముందు. అక్కడ రెడ్ కలర్ లో రౌండ్ చేసానే అదే నా కార్.బంపర్ తప్ప అంతా మునిగిపోయింది కదా మంచులో.ఈ ఫిబ్రవరిలో ఐతే దాదాపు ప్రతిరోజు స్నో పడింది.
మంచు పడడం ఆగిపోగానే నడవడానికి, డ్రైవ్ చెయ్యడానికి వీలుగా ఉండేలా   అపార్ట్‌మెంట్ వాళ్ళు అంతా క్లీన్ చేపిస్తారు, మంచు అంతా తీసెయ్యడానికి వీలుగా ఎవరి కార్ వాళ్ళు అక్కడి నుండి తీసి పక్కకి పెట్టాలి. ఆ క్లీన్ చేసేవాళ్ళూ మధ్యలో  అంతా చేస్తారు కాని మన కార్స్ ని ఎందుకు చేస్తారు. అందుకే అదంతా కార్ మీద నుండి తీసి క్లీన్ చెయ్యక తప్పదు.
 ఆరోజు అదంతా తీసెయ్యడానికి నాకు ఒక 2 గంటలు పట్టింది. ఆ చల్ల గాలికి కాళ్ళకి, చేతులకి ఎంత కప్పుకున్నా, స్నో లో అంతసేపు ఉండే సరికి ప్రాణం పోయినట్టైంది.
ఈ ఎండలో ఆ మంచు ని చుస్తుంటే హయిగా అనిపిస్తుంది ఒకవైపు, మరోవైపు అమ్మో!!! మళ్ళీ చలికాలం వస్తే ఆ చలిని ఎలా భరించాలి అనిపిస్తుంది.
హ్మ్... అందుకే అన్నది ఐతే అతివృష్టి లేకపోతే అనావృష్టి.

ఏమీ తోచక....

ఇప్పుడు నేను మీకు ఒక కవిత చెప్తా అన్నమాట. తీరా చదివేసాక ఇది కవితా..తవికేం కాదు అనొద్దు. 

దమ్ము-దుమ్ము, బుడ్డి-వడ్డీ ఇలాంటి సినిమా పాటలు రాస్తే  వినట్లేదా,ఇది మాత్రం ఎలా తప్పించుకుంటారు ..

Google Image

నా పేరు అనామిక

ఉన్నాను ఏమీ తోచక

చేస్తున్న పని చాలక

అనుకున్నాను ఏమైనా రాయలిక

అందుకే చేసుకున్నాను బ్లాగును దానికి వేదిక
ఇక వీయాలి ఆలోచనల వీచిక
కురవాలి పదాల అల్లిక

కావాలి మీ ఆశీస్సుల కానుక

అదే నా కోరిక

వాహ్వా...వాహ్వా..(ఈ డైలాగ్ నాది కాదు మీదని నాకు తెల్సు :):) )

గన్ షూటింగ్

ఎప్పుడు షాపింగూ, రొటీన్ పనులు కాకుండా ఈ వీకెండ్ ఎక్కడికైనా వెళ్దాం అనుకుని, దగ్గర్లో ఏమున్నాయి అని వెతుకుతూంటే గుర్తొచ్చింది, గన్ షూటింగ్ రేంజ్ ఉంది దగ్గర్లోనే, పైగా ఎప్పుడూ వెళ్ళలేదు కూడా.
షూటింగ్ రేంజ్ అంటే అక్కడ కొంత స్పేస్ తో కొన్ని లైన్స్ ఉంటాయ్. ఒక్కో లైన్లో
కావాల్సిన దూరం లో ఒక టార్గెట్ ని సెట్ చేసుకొని, గన్ తో షూట్ చెయ్యాలి. గన్ అంటే బొమ్మ గన్ కాదు, నిజ్జంగా నిజం  తుపాకినే.   అందులోకి వెళ్ళే ప్రతి మనిషికి కొంత ఛార్జ్ చేస్తారు, ఇంకా గన్ కి, బుల్లెట్స్ కి మనకి కావాలనుకున్న దాన్ని బట్టి రెంట్ తీసుకోవాలి.
సరే వెళ్దాం అని డిసైడ్ అయ్యాక, appointment తీస్కుందాం అని కాల్ చేస్తే, కేవలం members మాత్రమే reservation చేసుకోవచ్చంట. మాకు మెంబర్‌షిప్ లేదు కాబట్టి వెళ్ళి లైన్లో వెయిట్ చేస్తే అప్పుడు బుక్ చేసుకోవచ్చు అని చెప్పాడు, కావాలంటే మన సొంత గన్స్ కూడా తీస్కెళ్ళొచ్చు అంట.
అక్కడికెళ్ళాక  ఒక ఫాం నింపమని ఒక అరగంట వెయిట్ చేయించాక మా ID కార్డ్స్ తీసుకున్నాడు. చాలా గన్స్, రైఫిల్స్ చాలా రకాలవి డిస్‌ప్లే  లో పెట్టి ఉన్నాయ్. వెళ్ళనైతే వెళ్ళం కాని వాటిని చూడగానే కొంచెం భయమేసింది. చాలా మంది వాళ్ల సొంత గన్స్ అనుకుంటా బయటి నుండి తెచ్చుకుంటున్నారు, అయిపోగానే వాళ్ళతో తీస్కెళ్తున్నారు.
  ఒకసారెప్పుడో  TV లో చూసా, గన్ పేల్చితే ఆ ఫోర్స్ కి పేల్చిన వ్యక్తి వెనక్కి పడిపోయాడు. మనకి మరీ ఆ రేంజ్ లో వద్దని, వాడికి చెప్పాం, ఇదే ఫస్ట్ టైం షూటింగ్ రావడం సో కొంచెం ఈజీ   గా ఉండేది ఇవ్వమని.
మొత్తం నలుగురం వెళ్ళాం కాబట్టి 2 గన్స్ చాలనుకున్నాం. వాడు ఒక పిస్టల్ ఇంకా ఒక రైఫిల్ తీసి, వాటిని ఎలా పట్టుకోవాలో, ఏ position లో నిల్చోవాలి, ఎలా ఫైర్ చెయ్యాలి అంతా చూపించాడు.
తర్వాత బుల్లెట్స్ తీసుకొచ్చి, లోడ్ చెయ్యడమూ, రీఫిల్ చెయ్యడం చూపించాడు. అలా 2 గన్స్ రెంట్ తీస్కొని, కళ్ళకి, చెవులకి సేఫ్టీ కోసం  గ్లాసెస్, ear muffs పెట్టుకొని లోపలికి వెళ్ళాం. 

Google Image

ఏ రోడ్ మీదనో ఇంకెక్కడో ఒక సైకో వచ్చి మనల్ని గన్ తో షూట్ చేస్తే అయ్యో పాపం అనుకుంటారు కాని, ఇప్పుడు ఎవరన్నా మనల్ని కాల్చేస్తే కనీసం పాపం అని కూడా అనుకోరు అనుకున్నాం.  

లోపల కూడా ఒక ఆఫీసర్ ఉన్నాడు, డౌట్స్ వస్తే చెప్పడానికి ఇంకా ఎలా షూట్ చేస్తున్నారో చూడడానికి. 

ఇంకా ఆ గన్స్ లో ఒక్కో బుల్లెట్ మెల్లగా లోడ్ చేస్తూ, మధ్య మధ్యలో అతన్ని మళ్ళీ అడిగి  మొత్తానికి ఒక గన్ లోడ్ చేసాం, మళ్ళీ సరిగ్గా లోడ్ చెయ్యక తేడా వచ్చి అది వెనక్కి పేలిపోతే ఎలా అని( అతడు సినిమా లో లాగ). అందరు చిన్న చిన్న టార్గెట్స్ పెట్టుకుంటే మేము మాత్రం అన్నిటికన్నా పెద్దగా ఉన్న టార్గెట్ సెలెక్ట్ చేసుకొని కొంచెం దగ్గర్లో సెట్ చేస్కున్నాం.

ఇంక ఫస్ట్ బుల్లెట్ పెల్చే అప్పుడు మాత్రం నిజంగానే కొంచెం చేతులు వణికాయి. అలా ఒక్కొక్కటి ఒక్కొక్కటి నలుగురం కలిపి గంటలో ఒక 20 కూడా కాల్చామో లేదో ( వాడు 200 బుల్లెట్స్ ఇచ్చాడు, గంటసేపు  ఉంటాం అంటే). ఇంకా చాలని చెప్పి వచ్చేసాం. 

అదీ సంగతి.. 

సోమవారం నీలం..

సోమవారం నీలం ఏంటి అనుకుంటున్నారా .. Monday blues కి నిజ అనువాదం అదే true translation.

రోజు పొద్దున అనిపిస్తుంది ఆఫీస్ 9 కి బదులు కనీసం 10 కి ఉండొచ్చు కదా అని. monday రోజు ఇంకా ఎక్కువ అనిపిస్తుంది. 

ఐనా ప్రతిరోజు 10 కి ఉన్నా అప్పుడు కూడా ఇంకాస్త లేట్ గా ఉంటే బావుండు అనిపిస్తుందేమో. అసలు నాకు  సండే సాయంత్రం నుండి బెంగ స్టార్ట్ అవుతుంది, అయ్యో.. వీకెండ్ అయిపోయింది మళ్ళీ రేపటి నుండి 5 రోజులు రొటీన్ అని.అప్పటికి పది సార్లు అనుకుంటాను అప్పుడే సండే అయిపోయిందా, ఎంత త్వరగా అయ్యింది, రేపు త్వరగా లేవాలి, మళ్ళీ వీకెండ్ కి 5 డేస్ ఉంది అని.... 

 అసలు పనేమి లేకుండా ఖాళీగా ఉంటే ఎంత బావుండు అనిపిస్తుంది, అమ్మో అప్పుడు ఇంకా బోర్ కొడుతుందేమో, అలా కాకుండా నీకిష్టమొచ్చిన పని, ఇష్టమున్నప్పుడు ఇష్టమొచ్చినంత సేపు చెయ్యమ్మా అంటే ఎంత బావుంటుంది.

Google Image

 హ్మ్ ఇలా ఆలోచించినా నాకు ఇంట్రెస్ట్ ఉండి చెయ్యాలనిపించే ఒక్క పనీ productive పనేం కాదు, అందుకే ఈ సోది ఆపి I am getting started with monday morning work         

నా ఫస్ట్ & లాస్ట్ బస్ ప్రయాణం-2

అలా ఇక్కడ చెప్పినట్లు ఇంక ఫ్లైట్ బుక్ చేసుకుందాం కొత్త యూనివర్సిటీ కి అని రూం కి వెళ్ళాను.  వెళ్ళేముందు అక్కడ ఎవరితోనైనా మాట్లాడితే బావుంటుందేమో అని నాతో పాటు జాయిన్ అయ్యే ఇంకో అమ్మాయిని  కాంటాక్ట్ అయి కాల్ చేసాను. 

తనేమో ఎల్లుండే ఇక్కడ Student orientation, అందరు స్టూడెంట్స్  రోజు రిపోర్ట్ చెయ్యాలి అని చెప్పింది. అంతేకాదు క్లాసులకి కూడా ఆరోజే రిజిస్టర్ అవ్వాలి, లేకపోతే క్లాస్ ఫుల్ అయిపోతే  కష్టం అంది. ఎల్లుండే అంటే నేను రేపు ఎలాగైనా బయల్దేరాలి ఇక్కడి నుండి. ఇప్పుడు ఫ్లైట్ బుక్ చెయ్యాలి, అంతకన్నా ముఖ్యం గంట దూరం లో ఉన్న ఏర్ పోర్ట్ లో డ్రాప్ చెయ్యడానికి  ఎవరినైనా అడగాలి. 

రూం లో ఉన్న సీనియర్ కి విషయం చెప్తే, ఎవరినైన కనుక్కుంటాను డ్రాప్ చేస్తారేమో అంది. సరేలే అని వెళ్ళి టికెట్ కోసం చూస్తే కళ్ళు తిరిగే అంత ఉంది రేట్. ఎలాగో నాకు నేనే నచ్చచెప్పుకోని, పర్లేదులే టికెట్ రేట్ పోతేపోయింది, ఎలాగూ అక్కడ ఫీ తక్కువ కదా.. దాంట్లో సేవ్ చేస్తున్నాం కదా అనుకొని ధైర్యం తెచ్చుకున్నా. 

కాని అసలు సమస్య ఇంకా తీరలేదు, రేపు డ్రాప్ చెయ్యడానికి ఎవరు లేరు, అక్కడ కార్ ఉన్నవాళ్ళే తక్కువ , అందులోను రేపు కావల్సిన టైం లో ఎవరుంటారు, పైగా వర్షం కూడా ఉందట. 

అసలే కోతి, పైగా కల్లు తాగింది, ఆ పైన తేలు కుట్టింది టైపులో కష్టాలన్ని ఒకదాని పైన ఒకటి ఉన్నాయి అనిపించింది. 

ఈ డిస్కషన్ లో ఎవరో చెప్పారు,ఇక్కడ grey hound అని బస్సులు ఉంటాయ్ ప్రొద్దున ఎక్కితే, రాత్రి కల్లా చేరుకోవచ్చు. పైగా అది ఇంటి దగ్గర్లొనే ఎక్కొచ్చు అని చెప్పారు. బస్ టైమింగ్స్ చూస్తే ఉదయం 8 కి బయల్దేరి, రాత్రి 7 కి చేరేలాగ ఒక బస్ ఉంది, దగ్గరే కబట్టి వాళ్ళ పని డిస్ట్రబ్ అవకుండ ఎవరో ఒకరు డ్రాప్ చేస్తారు. ఇంకా లేట్ చేస్తే ఇది కూడా ఉండదేమో అని బుక్ చేసా బస్ టికెట్. కాని ఇక్కడ ఇంకో సమస్య ఉంది,ఆ 11 గంటల జర్నీ లో మధ్యలో ఒక చోట బస్ మారాలి.

అసలే యు.ఎస్ కి కొత్త, ఇక్కడ ఏవి ఎలా ఉంటాయో ఎమి తెలియదు, పైగా ఇండియా నుండి తెచ్చిన లగ్గేజ్ అంతా నాతో ఒక్కదాన్నే మోసుకెళ్ళాలి. సరే ఎలాగైన వెళ్ళక తప్పదు కదా అనుకొని ధైర్యం తెచ్చుకున్నా, రాత్రంతా నిద్ర సగం  సగం నిద్ర, తర్వాతి రోజు ఎదో అడ్వెంచర్ చేయడానికి వెళ్తున్నట్టు అనిపించింది. 

మర్నాడు ప్రొద్దున్నే మా రూమ్మేట్ ఫ్రెండ్ డ్రాప్ చేసాడు బస్టాప్ లో. లగ్గేజ్ అంతా తన సహాయం తో బస్ కింద ఉన్న లగ్గేజ్ స్పేస్ లో పెట్టి బస్ ఎక్కి కూర్చున్నా.
 అలా యు.ఎస్ లో మొదటిసారి బస్ ఎక్కానన్నమాట. 

ఇక్కడి నుండి 6 గంటలు ఈ బస్ లో ప్రయాణించిన తర్వాత ఒక స్టేషన్లో ట్రాన్స్‌ఫర్ అయ్యి వేరే బస్ ఎక్కాలి. అక్కడ 2 గంటలు వెయిటింగ్ మళ్ళీ 3 గంటలు ఇంకో బస్ లో వెళ్తే నేను వెళ్ళాల్సిన ఊరు వస్తుంది, (ఊరు అంటే నిజ్జంగా ఊరే అక్కడ మా కాలేజ్ తప్ప ఇంకా ఏమీ ఉండదు. అసలు ఆ ఊర్లో కాలేజ్ పెట్టలేదు, కాలేజ్ ఉంది కాబట్టే అక్కడో ఊరు ఏర్పండిందేమో అనిపిస్తుంది నాకు).
బస్ లో ఎక్కువ జనం లేరు, ఒక సగం బస్ నిండా ఉండి ఉంటారు. ఖాళీగా ఉన్న సీట్లో వెళ్ళి కూర్చున్నా. నా పక్కన ఎవరు కూర్చుంటారో ఏమో అని భయపడ్డా బస్ స్టార్ట్ అయ్యింది కాని  ఎవరూ రాలేదు. నేను చూసినంత వరకు ఎవరూ ఇండియన్స్ ఎక్కినట్టు అనిపించలేదు. మధ్యలో కొన్ని చోట్ల బస్ ఆగింది కాని నేను మాత్రం ఇంక ఆ 6 గంటలు  ఆకలేసినా,దాహమేసినా సీట్లోంచి లేవకుండా అలాగే కూర్చుండిపోయా.  బస్ ఆగినప్పుడల్లా అది ఏ ఊరో అనౌన్స్ చేస్తున్నారు.నేను దిగాల్సిందే చివరి స్టేషన్ కాబట్టి వాటి గురించి పట్టించుకోలేదు.
ఫైనల్ గా ఒక 30-40 నిమిషాలు లేట్ గా నేను దిగాల్సిన స్టేషన్ వచ్చింది.బస్ దిగి కింద స్పేస్ లో ఉన్న చెక్ ఇన్ బ్యాగ్స్ తీసి కింద పెట్టా.బస్ ని స్టేషన్ బిల్డింగ్ కి ఆనుకొనే ఆపారు. అయినా కానిమొత్తం లగ్గేజ్ ఒకేసారి తీసుకొని లోపలొకి వెళ్ళలేను, ఎలాగా అని ఆలోచిస్తూ వాటితో కష్టపడుతుంటే ఒకతను వచ్చి 2 పెద్ద సూట్‌కేస్ లని పట్టుకొని లోపలికి తీస్కెళ్ళాడు.  
లోపల బిల్డింగ్ చాల చిన్నదిగ ఉంది, ఇక్కడ జనం ఎక్కువగానే ఉన్నారు.తర్వాతి బస్ ఎక్కడ ఎక్కాలో ఏమో కనుక్కుందాం అని లగ్గేజ్ అంతా కనిపించే అంత దగ్గర్లొ పెట్టి అక్కడే కౌంటర్ లో వెళ్ళి అడిగా.   కౌంటర్లో ఉన్న అమ్మాయి ఎక్కడ బస్ ఎక్కాలో చూపించింది. అది కనిపించే అంత దూరంలోనే ఉంది కాబట్టి వెళ్ళి నా లగ్గేజ్ దగ్గరే నిల్చున్నా, అక్కడ కూర్చోవడానికి ఏమి కనిపించలేదు. పైగా ఆ సామాను పట్టుకొని అటు ఇటు తిరగలేను కాబట్టి అక్కడే నిల్చున్నా ఇంక .
అక్కడే అక్కడే అక్కడే.....  నాకు అమ్రుతం దొరికింది, అంటే అంత టైం తర్వాత నీళ్ళు తాగితే అలానే ఉంటది కదా!!కాని తినడానికి ఏమి కనిపించలేదు, వెతికే ఓపిక కూడా లేదు.
ఇంకా గంట టైం ఉంది కాని, ఇంకో 15-20 నిమిషాల్లో ఆ డోర్ ముందు లైన్లో నిలబడటం మొదలు పెట్టారు జనాలు, నేను కూడా వెళ్ళి కలిసా అందులో. లైన్ పెద్దది అయ్యింది కాని గేట్ ఎంతకీ ఓపెన్  చెయ్యరు, అలా ఇంకొంచెం సేపు వెయిట్ చేసాక  ఒక్కొక్కర్ని టికెట్ చెక్ చేస్తూ బస్ లో కి పంపించారు.ఈ బస్ మొత్తం నిండిపొయింది.నా పక్కన ఎవరో ఒకతను వచ్చి కూర్చున్నాడు. ఎంతకీ బస్ స్టార్ట్ అవదు, చాలాసేపు తర్వాత అనుకున్న టైం కన్నా ఒక అర గంట లేట్ గా బయల్దేరింది.
ప్రొద్దున్నుండి ఏమీ తినలేదుగా నా కడుపులో తిప్పుతూ ఉంది.తెలియకుండానే నిద్ర పట్టేసింది, మెలకువ వచ్చేసరికి మొత్తం చీకటైపొయింది. టైం చూస్తే schedule ప్రకారం ఇంకా గంట ఉంది. బస్ లో అప్పుడే వాడు 40 నిమిషాలు లేట్ గా వెళ్తున్నాం , అని వచ్చే స్టేషన్ పేరు అనౌన్స్ చేసాడు.
అక్కడికెళ్ళాక బస్టాప్ నుండి పిక్ చేసుకోవడానికి సీనియర్స్ వస్తారు, వాళ్ళకి బస్ టైమింగ్స్ బయల్దేరే ముందు కాల్ చేసి చెప్పాను. ఆ చీకట్లో నిమిషాలు, సెకన్లు లెక్కపెడుతూ   దిగాక వాళ్ళకి ఎలా ఫోన్ చెయ్యాలి...అసలే బస్ లేట్ గా వెళ్తుంది, ఇంకా రాలేదు అని చూసి చూసి వాళ్ళు వెళ్ళిపోతే ఎలా... అని ఆలోచిస్తూ కూర్చున్నా.  
ఫస్ట్ బస్ లో ఆ 6 గంటలకన్నా, ఈ 3 గంటలు ఎక్కువ టైం అనిపించింది, బయటికి చూడ్డానికి కూడా లేకుండాఅంతా చీకటి. అలా అలా ఒక జీవిత కాలం గడిచాక నన్ను సంతోషం లో ముంచేస్తూ నేను దిగాల్సిన స్టేషన్ వస్తుందని అనౌన్స్ చేసాడు.
ఎందుకైనా మంచిదని దిగేముందు ఒకసారి అడిగా పక్కన కుర్చున్న అతన్ని, ఆ ఊరేగా ఇందాక చెప్పింది అని.
దిగేసరికి బస్ ఎదో షాప్ ముందు ఆగింది అనిపించింది. ( తర్వాత తెల్సింది అది walmart అని) జనాలే లేరు అసలు అక్కడ,ఇప్పుడేం చెయ్యాలా అని నా ఫ్యూచర్ ని తలచుకుంటూ లగ్గేజ్ కిందపెట్టేసరికి
నా సంతోషాన్ని అలానే కంటిన్యూ చేస్తూ ఇద్దరు ఇండియన్ అబ్బాయిలు వచ్చారు నా దగ్గరికి, చూడగానే అర్థమైంది నా కోసమే వచ్చారని. ఆ టైం లో వాళ్ళు నాకు నా కోసమే దిగి వచ్చిన దేవదూతల్లా అనిపించారు. వాళ్ళు అక్కడే వెయిట్ చేస్తూ, బస్ కనపడగానే వచ్చారట.
ఒక 10 నిమిషాల్లో తీస్కెళ్ళి మా రూం లో వదిలారు నన్ను.
నా సంతోషాన్ని ఇంకా కంటిన్యూ చేస్తూ అక్కడ అన్నం, కూర పెట్టగానే మొహమాటం లేకుండా, కరువు బాధితురాలి లాగా తిన్నా చూడండి...ఒక రోజంతా తినకుండా ఎపుడూ లేనేమో . ఆ తర్వాత లోకల్ బస్ లలో వెళ్ళా కాని, మళ్ళీ ఇంత దూరం ఒక ఊరి నుండి ఇంకో ఊరికి బస్ లో ఎప్పుడూ వెళ్ళలేదు.  

అందుకే అది నా లాస్ట్ బస్ ప్రయణం అయ్యింది. ( హమ్మయ్య Title justification అయ్యింది ఫైనల్ గా!!) 

ఒక నిజం..

ఎన్నో కథలు చదువుతుంటాం. వాటిలో ఎన్నో మర్చిపోతాం, కొన్ని గుర్తుంటాయ్, కాని అందులో కొన్ని లైన్స్ అలానే నిలిచిపోతాయి. అలాంటి వాటిలో ఒకటి

నన్ను నేను ద్వేషిస్తున్నా.

నిన్ను ప్రేమించినందుకు కాదు

నిన్ను వదిలేసినందుకు కాదు

నీకు దూరంగా ఉన్నందుకు కాదు

నిన్ను మర్చిపోయి బ్రతకగలుగుతున్నాను అన్న నిజం తెలిసినందుకు..

ఏదో కథలో చదివా ఇది కొన్ని నెలల ముందు, ఆ కథ అందులో స్టోరీ ఏంటో గుర్తులేదు కాని ఈ నాలుగు లైన్స్ గుర్తుండిపోయాయి.  

నేనేం చేస్తున్నానో తెలుసా..

నేనేం చేస్తే మీకెందుకు అనుకుంటున్నారా, ఎలాగూ వచ్చారు కదా ఇంక తప్పించుకోలేరు కాని చూసేసి వెళ్ళండి..

Brunch చేసాక వేస్తున్న ఆకలిని quench చేయడానికి bunch of french చిప్స్ లో pinch of salt వేసి, సాల్సా తో drench చేసి కొద్దిగా ranch వేసి punch కోసం crunch చేసి grunch లా ఉన్నా పట్టించుకోకుండా inch కూడా వదలకుండా bench మీద కూర్చుని lunch లాగ munch చేస్తున్నా.....

అదన్నమాట సంగతి

నా ఫస్ట్ & లాస్ట్ బస్ ప్రయాణం-1

ఫస్ట్ అండ్ లాస్ట్ అన్నానని ఈమెవరో గొప్ప ఇంటి అమ్మాయి , అసలు చిన్నప్పటినుండి బస్ ఎక్కలేదట పాపం అనుకుంటున్నారా!
అక్కడే మీరు బస్సులో కాలేసారు..అసలు విషయానికొస్తే ట్రిన్ ట్రిన్ ట్రిన్

ఒకసారి అలా ఫ్లాష్ బ్యాక్ లోకి వెళ్తే..నా ఫ్లాష్ బ్యాకే కాని మీరు కూడా రావాలి మరి..

నా వీసా పనులు అన్ని పూర్తిచేసుకొని యు.ఎస్ కి వెళ్ళడానికి రెడీ గా ఉన్నా. వీసాకి వెళ్ళే ముందు నా దగ్గర 3 యూనివర్సిటీలకి అప్ప్లికేషన్స్ ఉన్నాయి. అందులో ఒక దాంట్లో ఫీజు కాస్త తక్కువ, అందుకే దానితోనే వీసా ఇంటర్వ్యూకి వెళ్దాం అనుకున్న.ఆ యూనివర్సిటీ పేరు M అనుకుందాం, M వాడు నా i20 లో బ్రాంచ్ పేరు తప్పు ఇచ్చాడు. అందుకే నేను చివరి నిమిషం లో ఇంకో యూనివర్సిటీ తో వీసా అప్ప్లై చెయ్యాల్సి వచ్చింది( ఇది K అనుకుందాం). సో అలా యూనివర్సిటీ K కి నా ప్రయాణం fix అయింది. కనుక్కుంటే అక్కడికి వెళ్ళాక ట్రాన్స్‌ఫర్ పెట్టుకొని M కి మారిపోవచ్చు అని చెప్పారు. 

అక్కడ తెల్సినవాళ్ళు ఎవరూ లేరు.ఆ యూనివర్సిటీకి చాలామందే వస్తున్నారు కాని నా టికెట్ విడిగా బుక్ చేసుకోవాల్సి వచ్చింది.

 ఇంకా వెళ్ళేముందు ఒకటే టెన్షన్, అసలు ఒక్కదాన్ని ఫ్లైట్ లో ఎలా వెళ్తా ఒక్కరు కూడా తోడు లేకుండా అని ( ఇప్పుడు తలుచుకుంటే అనిపిస్తుంది అంత టెన్షన్ ఎందుకు పడ్డానా అని, ఆ తర్వాత ఒక్కదాన్ని చాలసార్లు ఫ్లై చెయ్యడమే కాదు ఇంకా చాలా పనులు చేసా).

ఫేస్ బుక్/యూనివర్సిటీ కమ్యూనిటీ నుండి ఇప్పటికే అక్కడ చదువుతున్న వాళ్ళని కాంటాక్ట్ అయ్యా. అదే రోజు ఇంకో ఇద్దరు అబ్బాయిలు వేరే ఫ్లైట్ కి వస్తున్నారని, ముగ్గురిని కలిసి రిసీవ్ చేసుకుంటామని చెప్పారు.

ఎలాగోలా ఏ సమస్య లేకుండా వచ్చేసా, ఫ్లైట్ దిగగానే లగేజ్ తీసుకొని వాళ్ళకు ఫోన్ చేద్దామని పక్కనే ఒక షాప్ ఉంటే అందులోకి వెళ్ళి అడిగా. ఒక కార్డ్ కొనుక్కోమని దానితో 200 ( 200 లేక 300 ఎంతో గుర్తులేదు) నిమిషాలు యు.ఎస్ లో ఎక్కడికైనా మాట్లాడుకోవచ్చని చెప్పింది. నేను తెచ్చుకున్న క్యాష్ లోంచి ఒక 20$ తీసి ఇచ్చా. 13.78 ఎంతో చెప్పి మిగిలిన చిల్లర 6$ 22 సెంట్స్ ఇచ్చింది. ( ఇది కూడా పెద్ద చెప్పే విషయమా అనుకుంటున్నారా, మరి నాకు ఇక్కడికి రాగానే కొత్తగా అనిపించిన మొదటి విషయం కదా!!). 

అలా వాళ్ళకి ఫోన్ చెయ్యడం, ఏర్ పోర్ట్ నుండి 50 నిమిషాల దూరం లో ఉన్న మా యూనివర్సిటీకి వెళ్ళిపోవడం జరిగింది. 

ఎలాగూ ఇక్కడ నేను ఎక్కువ రోజులు ఉండను, ఇక్కడి నుండి మారిపోతాను కాబట్టి టెంపరరీగా ఉండడానికి మరో ఇద్దరు అమ్మాయిలతో షేరింగ్ లో ఇల్లు  దొరికింది. ఇంకేముంది రేపు కాలేజ్ కి వెళ్ళి M కి ట్రాన్స్‌ఫర్ పెట్టుకొని, ఎలాగు వారం టైం ఉంది కాబట్టి ఈ వారంలో ఫ్లైట్ బుక్ చేసుకొని వెళ్ళిపోవచ్చు అనుకున్నా. నేను తప్పనిసరిగా M కి వెళ్ళిపోవాలి, ఎందుకంటె నాకు ఎడ్యుకేషన్ లోన్ రాలేదు, నేను తెచ్చుకున్న మనీ ఇక్కడి ఫీ కి సరిపోవు. ఇక్కడ ఫీ కట్టాలంటే ఇండియాలో మా ఆస్తులన్నీ అమ్ముకోవాలి, ఇంకా చెప్పాలంటే అంతా అమ్మినా ఇక్కడి మొత్తం ఫీ కట్టలేము. ఎలాగైనా మారిపోవచ్చు అని ధైర్యం చేసి వచ్చేసా. 

తర్వాత రోజు లేచి కాలేజ్ కి వెళ్ళాలి ఇదీ సంగతి అని అప్పటికే అక్కడ చదువుకుంటున్న రూమ్మేట్ కి చెప్పా. తనేమో అలా ఎలా వెళ్తావ్ ఇక్కడ International affairs లో ఒక officer ఉంటది, తను ఫస్ట్ సెమిస్టర్ లో ట్రాన్స్‌ఫర్ కి అస్సలు ఒప్పుకోదు అని చెప్పి, తన ఫ్రెండ్స్ ఎవరో వస్తే నా గురించి చెప్పింది. వాళ్ళు కూడా అస్సలే అలా కుదరదు అన్నారు. సరే ఏదైతే అది అయిందని కాలేజ్ కి వెళ్ళా. కాని ఆ రోజు ఆ ఆఫీసర్ రాలేదు, తర్వాతి రోజు రమ్మన్నారు. ఇంటికి వచ్చాక ఇంక టెన్షన్ మొదలైంది.

ఇంకా ఆ రోజంతా ఎవరితో ఈ విషయం చెప్పినా ఒకటే మాట అలా కుదరదు అని. రాత్రి కొత్తగా వచ్చిన వాళ్ళందరూ హాయిగా సామాన్లు సర్దుకుంటూ, వాళ్ళ వాళ్ళ రూం సెట్ చేసుకుంటూ ఉంటే నేనేమో దిక్కుతోచకుండా ఆలోచిస్తూ ఉన్నా.  ఇప్పుడు ట్రాన్స్‌ఫర్ అవకపోతే ఏం చెయ్యాలి, మా నాన్న ని మనీ పంపియమంటే ఇప్పటికిప్పుడు ఎలా తెస్తారు అని అలోచిస్తున్నా. వాళ్ళేమో ఇక్కడే ఉండిపో దాంట్లో ఏముంది అంటున్నారు, అసలు సమస్య తెలియక.

ఎలాగోలా ఆ రోజు గడిపేసి, తర్వాతి రోజు లేవగానే కాలేజ్ కి వెళ్ళా.నాకు కావాల్సిన ఆఫీసర్ ఉంది, భయపడుతూ వెళ్ళి కలిసి విషయం చెప్పా. 

వెంటనే ట్రాన్స్‌ఫర్ అవుతావా ఒక సెమిస్టర్ కూడా పూర్తి చెయ్యకుండా అంది, అవును అని చెప్పా. 

"ఎందుకు" అంది, టక్కున అక్కడ నా బ్రదర్ ఉన్నాడు అందుకే అన్నా కాస్త దీనంగా.

కాసేపు నా పాత i20 కొత్త యూనివర్సిటీ i20 చూసి "OK" అని ఇంకేదో అంది. అర్థం కాక Question mark  మొహంతో అక్కడే నిల్చున్నా. "Now you are lo longer student of this school, i relesed your Sevis" అంది. ఆ పని అంతా పూర్తి అవడానికి 2,3 రోజులు పడుతుంది.  కాని మళ్ళీ ఆఫీస్ కి రావాల్సిన పని లేదు, కొత్త యూనివర్సిటీకి వెళ్ళి జాయిన్ అయిపోవచ్చు అంది. హమ్మయ్య అనుకున్నా.

కానీ... ఇంకో పెద్ద సమస్య గురించి ఇంకాసేపట్లొ తెలుసుకోబోతున్నానని నాకు తెలియదు అప్పుడు.  

Welcome back

టైం ఎంత తొందరగా గడిచిపోతుందో!3 సంవత్సరాలు అయింది నేను బ్లాగ్ చూసి, అసలు ఇది ఒకటి ఉందనే విషయమే మర్చిపోయా ఇన్ని రోజులు.
అప్పట్లో బ్లాగ్స్ నాకు పరిచయం అయిన కొత్తలో ఇంట్లో ఖాళీగా ఉండి కొన్ని రోజులు అదే పనిగా అన్ని బ్లాగ్స్ చదివి నేను కూడా ఏదో రాసేద్దాం అని మొదలు పెట్టా కాని చాలామంది new year resolution లాగే 3,4 పోస్ట్ లు రాయగానే ఆపేసా. తర్వాత కొత్త ప్లేస్ కి మారిపొవడం వల్ల, కాస్త బిజీ అయిపోవడం వల్ల అసలు దీని గురించే మర్చిపోయా.ఇంకో కారణం ఎవరైనా నమ్ముతారో లేదో కాని నా కజిన్స్, ఫ్రెండ్స్ (స్కూల్, కాలేజ్ ఇప్పుడు కొలీగ్స్) వీరిలో ఒక్కరు ఒక్కరంటే ఒక్కరు కూడా తెలుగులో ఏది చదవరు. మొదట్లో ఒక పోస్ట్ చదివి నాకు చాలా నచ్చి ఎవరితోనైనా షేర్ చేసుకుందామని నా ఫ్రెండ్స్ ముగ్గురికి పంపాను చాలా ఫన్నీ గా ఉంది చదవండి అని.
ఒక్కరు కూడా చదవలేదు, చదవక పోయినా ఫీల్ కాకపోయేదాన్ని పైగా "ఏదో 1,2 లైన్స్ అంటే చదివేవాళ్ళం ఇంత పెద్ద పోస్ట్ చదవడం మా వల్ల కాదు" అన్నారు.సరే నేను చదివింది వాళ్ళతో  చెప్పుదామని నాకు గుర్తున్నది అంతా జోక్ లాగా చెప్పా. చెప్తుంటే నాకే అది జోక్ లాగా అనిపించలేదు వాళ్ళకేం నవ్వు తెప్పిస్తుంది  ఇంకా. అప్పుడు అర్థం అయింది ఇద్దరు చదివితేనే దేని గురించైనా మంచిగా మాట్లాడుకోగలరని, నేనొక్కదాన్నే చదివి ఇది ఇలా ఉంది అలా ఉంది అని చెప్తే బావుండదని.
ఇంకా ఆ పరిస్థితుల్లో నన్ను ఎవరు ఎంకరేజ్ చేస్తారు, సో అలా ఇది మరుగున పడిపొయింది.
ఇన్ని రోజులకి మళ్ళీ టైం కుదిరింది, దీన్ని బూజు దులిపి బయటికి తీయడానికి .
 So I am saying Welcome to myself .

జైలు జీవితంలో ఒక లేడి డిటెక్టివ్!!

టైటిల్ చూసి ఇది అప్పుదేప్పుడు టీవీ లో వచ్చిన సీరియల్ అనుకునేరు.. అది కాదు కానీ నేను డిటెక్టివ్ రోల్ పోషించాను ఒకసారి..
నేను ఇంటర్ చదువుతున్న రోజుల్లో హాస్టల్లో చేరిపించారు మా ఇంట్లో వాళ్ళు ఏదో చదివి ఉద్ధరిస్తానని, చదవటం సంగతి అటుంచి ఆ జైలు లో సారీ హాస్టల్లో మేం పడిన కష్టాలు ఎన్నో.ప్రొద్దునే 5 గంటలకు లేపేవాళ్ళు అది కూడా ఎంత కర్ణ కఠోరంగా అరుచుకుంటూ మా వార్డెన్ వచ్చేది అలాఅందరి రూమ్స్ తలుపులు బాదుతూ వెళ్ళేది. మేము ఫస్ట్ ఫ్లోర్ కాబట్టిఇంకా అదృష్టవంతులం ఒక వార్డెన్ కే బలి అయ్యేవాళ్ళం పాపం గ్రౌండ్ ఫ్లోర్ లో ఉన్నవాళ్ళకి వాచ్ మాన్ కూడా కర్రతో బాదే వాడు తలుపుల పైనే లెండి. ఇప్పుడే చెప్తుంటే చినన్ విషయం లానే ఉంది కానీ ఆ సమయం లో చలికి అంత ఉదయమే లెగవాలంటే ఎంత కష్టంగా ఉండేదో (ఎంతైనా యుగానికి ఒక్కడు సినిమా చూసిన కష్టం ముందు చిన్నదే అనుకోండి).అప్పుడు లేచి వాళ్ళు పెట్టే ఆయిల్ ఫుడ్ తిని పరిగెత్తుకుంటూ క్లాసు కి వెళ్ళేవాళ్ళం. ఆలస్యం అయితే అక్కడ కర్ర పట్టుకొని రెడీ గా ఉండేది ఒక దయ్యం. అక్కడే ఇంకా కొన్ని రోజులు ఉంటె అలా పరిగెత్తి పరిగెత్తి ఒలంపిక్స్ లోబంగారు పతకం తెచ్చేదాన్ని. ఇంకా ఆ ఫుడ్ గురించి ఎంత తక్కువ మాట్లాడితే అంత మంచిది. కొందరు బానే తినేవాళ్ళు , నాలాంటి కొందరికి ముద్ద దిగకపోయేది.పైగా ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు అమ్మ వాళ్ళు చూసి "ఏందే ఇంత సన్నగా ఐపోయావ్ అంత డబ్బు కడుతున్నాం, కట్టినదానికి సరిపడా తినవే అలా డబ్బులు వేస్ట్ చెయ్యకు" అని, ఇంతకి వీళ్ళ బాధ నేను చిక్కిపోయినందుకా లేక కట్టిన డబ్బు కు సరిపడా తినలేదనా??
మా రూం లో ఐదుగురం ఉండే వాళ్ళం. ఒకే ఒక అమ్మాయ్ కి సెల్ ఫోన్ ఉండేది. ఇంకా ఆమెకి కాల్ రావడం బిల్డప్ ఇస్తూ ఫోజు కొడుతూ తిప్పుకుంటూ మాట్లాడటం. ఇంకా నా మనసు రగిలి పోయింది ఈ సారి నేను కూడా ఎలాగైనా తెచ్చేసుకుందాం సెల్ ఫోన్ అని ఇంటికెల్లినప్పుడు మా నాన్న మంచి మూడ్ లో ఉన్నప్పుడు చూసి న కోరిక వదిలా. మా అమ్మ అయితే అసలు ఛాన్స్ లేదు. ఆయన పక్కనే నా ఆ జన్మ శత్రువు ఉంది అదేనండి మా అక్క. మా నాన్నకి ఉన్న బడ్జెట్ లో దానికి అన్ని కొనిచేవాళ్ళు నా దగ్గరికి వచేసరికి అది మళ్లీ ఒక కొత్త అవసరం అనబడే కోరికతో రెడీ. అలా నాకు అది ఉపయోగించిన పుస్తకాలూ, బట్టలు ,సైకిల్ ఒకటేంటి అన్ని....:(
మా అక్క మహా తెలివైనది లెండి. అది అన్ని వస్తువులు చాల జాగ్రత్తగా చూసుకునేది ఇంకా పనికి రావు అనిపించగానే ప్రేమగా అమ్మానాన్న సమక్షం లో నాకు ఇచ్చేది చూడడానికి అంత బావున్నట్టే అనిపించేది
. అలా దాని సైకిల్ నాకు ఇచ్చేసి స్కూటీ కొనుక్కుంది. నేను అలా నాకు వచ్చిన సైకిల్ ని మహదానందంగా వేసుకొని ఒకే ఒక్క రౌండ్ వేసోచ్చా మా వీధిలో , ఇంకేముంది ఇంటికి మళ్లీ నేను ఆ సైకిల్ పైన రాలేకపోయా అంత పురాతన స్తితిలో ఉంది అది కానీ చూడడానికి మాత్రం కోతదనిల ఉంది రంగు అది పోకుండా. నాకు మళ్లీ తిట్లు దాని వలన. ఇలా చిన్నప్పటి నుండి మా అక్క చేతిలో బలి అవుతూనే ఉన్నా.
మళ్లీ న సెల్ ఫోన్ విషయానికి వస్తే నాన్నని కి అడగగానే పక్కనే ఉన్నా మా అక్క తన సెల్ ఇచ్చి నన్ను ఉన్చేసుకోమంది.నాకు అప్పుడప్పుడే దాని దుర్మార్గపు ఆలోచనలు అర్థం అవుతున్నాయ్ కాబట్టి ఈ సారి గట్టిగ చెప్పను నాకు కొత్తదే కావాలి అని .ఇంకేముంది మరో సంవత్సరం కి వాయిదా పడింది నా సెల్ సంగతి.
ఇంకా మళ్లీ హాస్టల్ విషయనికి వస్తే మా రూమ్మేట్ అలా సెల్ తో గడుపుతుండగా నేను కుళ్ళు పడుతూ ఉండగా ఒకరోజు రూం లోనే సెల్ కనిపించకుండా పోయింది, నేను తీసాను అనుకునేరు కాదు లెండి. రూం లో కి కోతగా ఎవరు రాలేదు, మేము బయటికి ఎక్కడికి వెళ్ళలేదు కనుక హాస్టల్ లోనే ఎవరో తీసి ఉండాలి కానీ ఎవరి మీద డౌట్ పడతాం ఎవర్ని అడుగుతాం, మా ఫ్లోర్ లో అందరి రూమ్స్ లో అడిగి మొత్తం వెతికి చివరికి వచ్చి కూర్చున్నాం. నేను మళ్లీ అలా చూస్తూ చూస్తూ వెళ్ళాను. మా వార్డెన్ రూం ఒక వైపుకి ఉండేది అదే ఫ్లోర్లో , ఆమె ఇంకా రాలేదు. అటు వైపు ఎవరు వెళ్లారు సాధారణంగా. ఎందుకో నా డిటెక్టివ్ బుర్ర పని చేసి అటు కూడా ఒక లుక్కేసా. ఆ రోజు వర్షం పడి ఉంది ఆ రూం కిటికీ పక్కనే చెప్పులతో నడిచిన మట్టి గుర్తులు ఉన్నాయ్.ఎందుకో అనుమానం వచ్చి కిందికి వెళ్లి ఆ కిటికీ ఉన్నా ప్లేస్ లో చుస్తే ఫోన్ ఉంది అక్కడ నాకు అర్థమైంది సీన్, అదేమన్న చదువుకు సంభందించిన విషయమా అర్ధం కాకపోవడానికి. ఎవరో సెల్ తీసుకున్నారు వెతుకుతున్నాం అని తెలియగానే పైన కిటికీ లోంచి కిందకి పడేసారు. ఇప్పుడు ఆ దొంగని పట్టుకోవడం కోసం నాకో ఐడియా తట్టింది వెంటనే అందరి చెప్పులు కింది భాగం చూసి ఈ గుర్తులతో మ్యాచ్ అయ్యే వి దొరకపడితే సరోపోతుంది. కానీ అందర్నీ చూపించమంటే ఎందుకు వింటారు , ఇంకా మా వార్డెన్ కి చెప్పి ఒక్కొక్క రూం కి వెళ్లి ఇన్వెస్టిగేషన్ చేసాం. ఇంకేం దొంగ దొరికింది. మొదట్లో ఒప్పుకోలేదు కానీ, మా వార్డెన్ గట్టి గ అడగగానే ఒప్పుకుంది. ఇంకా నేను నిజంగానే నా తెలివితో "లేడి డిటెక్టివ్" అయ్యా.....
కానీ ఇంత తెలివైన దాన్ని మా వాళ్ళు డిటెక్టివ్ ఏజెన్సీ పెట్టుకుంటా అంటే ఒప్పుకోలేదండి . నా టాలెంట్ ని తోక్కేసారు :(

కలల లోకం లో నేను

మీకు కలలు వస్తాయా????
ఇదేం ప్రశ్న !!! కలలు రాకుండా ఎవరైనా ఉంటారా అని అనుకుంటున్నారా??
నాకు అయితే విచిత్రమైన కలలు వస్తాయ్ ...
నేను ఆ రోజు ఎం చేస్తానో, లేకపోతే ఏదైనా సినిమా చూస్తానో రాత్రంతా అదే విషయమ్మీద కలలు.ఒకోసారి కలలో జరిగింది నిజమే అనుకుంటున ఉంటాను
నిన్నే టీవీ లో నరసింహ సినిమా చూసానా , రాత్రి అంత నేను నీలాంబరి ఫ్రెండ్ ఐపోయినట్టు, ఎందుకు అలా మొండిగా చేస్తావ్, నరసింహ ని మర్చి పోయి వేరే పెళ్లి చేసుకోవచ్చుగా అని నేను సర్దిచేప్తున్నా , నీలాంబరి నా మీద కూడా అరుస్తుందట, ఇది నా కల. హ్యాపి డేస్ చుసిన రోజు మా కాలేజ్ లో అందరు ఫ్రెండ్స్ అయపోయినట్టు నక మొత్తం సినిమా వచ్చింది కలలో, కాకపోతే సీన్ మా కాలేజ్ లో .....
ఇంకా చంద్రముఖి రోజు అయితే ఏకంగా జ్యోతిక ప్లేస్ లో నేనే..ఇంకా నయం అరుంధతి చూసినపుడు నాకు అసలు కలేం రాలేదు న అదృష్టం :)
ఒకసారి మా కాలేజ్ లో కొత్త లెక్చరర్ వచ్చింది...రాగానే ఏదో అసైన్మెంట్ ఇచ్చింది ,,,ఇంకా ఆ రోజు కలలో ఆమే పళ్ళు అమ్ముతుందట కాలేజ్ లో సాయంత్రం వరకు ఎవరు ఎక్కువ పళ్ళు అమ్మి పెడితే వాళ్ళు అసైన్మెంట్ ఫినిష్ చేసినట్టు ,ఎక్కువ పళ్ళు అమ్మితే ఎక్కువ మార్క్స్ అట ..ఇంకా చూడాలి తర్వాత నుండి ఎప్పుడు ఆ క్ల్లాస్ లో ఆమెని చుస్తే ,అరటిపళ్ళు , ఆపిల్ లు ముందు పెట్టుకుని పళ్ళు అమ్మే సీన్ గుర్తుకు వచ్చేది.

నేను గెలిచిన ఫస్ట్ ప్రైజ్

అందరు చిన్నప్పటి విషయాలు రాస్తున్నారు కదా నేను గుర్తు తెచుకొని ఏదో ఒకటి రాద్దామనుకున్నాను , కాని నాకు ఏమి గుర్తు రావట్లేదు :(
ప్రతి మనిషి లో ఒక టాలెంట్ ఉంటుందంటారు ....మంచిదో చెడ్డదో .కానీ అదేంటో చిన్నప్పటి నుండి చూస్తున్న నాలో ఏదో ఒక టాలెంట్ బయటపడుతుందేమో అని ప్చ్ ..లాభం లేదు ,జీవితం గడిచి పోతుంది కాని నాలో ఒక్క టాలెంట్ కూడా బయటపడలేదు.
చిన్నప్పుడు నా వయసు వాళ్ళందరూ పరిగెడుతుంటే నేను నడవటమే మొదలు పెట్టలేదట ,అప్పటి నుండి మొదలు అన్ని పనులు లేట్ గానే నాకు :( పోనియండి లేట్ గా వచ్చిన పర్లేదు , కొన్ని అయితే ఎంత ట్రై చేసిన చెయ్యలేని పనులున్నాయండి బాబు .
కొంచెం పెద్దయ్యాక స్కూల్ కి వెళ్ళే టైం లో , పంద్రాగస్టు కి , రిపబ్లిక్ డే వస్తే చాలా గేమ్స్ పెట్టేవాళ్ళు , మా అక్క ఉందే, రెండు చేతులతో కప్పు లు పట్టుకోచ్చేది ..మనలో మన మాట ఏదో స్టైల్ గా ఉంటుంది , అది కాకుండా సినిమాల్లో చిన్న పిల్లల చేతుల్లో కూడా కప్పులు చూపించే వాళ్ళని అలా అన్నాను కానీ , మాకు కప్పులు ఇచ్చే అంత సినిమా లేదండి, స్టీల్ గిన్నెలు ,గ్లాసులు ఇచేవాళ్ళు ప్రైజు ల కింద . అవి పట్టుకోచి తెగ ఫోజులు కొట్టేది.నేను అన్ని గేమ్స్ లో పాల్గొనేదాన్ని , కానీ అదేందో ప్రతి చోట విధి నన్ను వెక్కిరించేది.కనీసం సెకండ్ ప్రైజ్ కూడా రాకపోయేది.
నాకు సరిగ్గా గుర్తు లేదు కానీ ఏడో,ఎనిమిదో క్లాసు లో కి వచ్చాక, ఒకసారి క్రికెట్ ఆడించారు , ఎవరు ముందుకు రాలేదు,ఖో -ఖో , స్సిప్పింగ్ , రన్నింగ్ ఆడే వాళ్ళని క్రికెట్ ఆడమంటే ఏమి ఆడతాం చెప్పండి. అన్నట్టు చెప్పడం మర్చి పోయా మాది గర్ల్స్ స్కూల్
మా హై స్కూల్ నుండి కస్టపడి రెండు టీం లు సిద్ధం చేసారు , ఈ పాటికి అర్ధమయ్యే ఉంటది అందులో నేను కూడా ఉన్నానని. అసలు అందరి కన్నా ఫస్ట్ పేరు ఇచ్చిందే నేను. ఇంకేముంది రెండు టీం లలో ఒకటి ఫస్ట్, ఒకటి సెకండ్ . అంటే ఇక్కడ మీరు అర్థం చేసుకోవాల్సింది ,మనకు సెకండ్ ప్రైజ్ వచ్చింది.
ఇంకా పండగ రోజు రానే వచ్చింది అదేనండి ప్రైజ్ తీసుకునే రోజు, కానీ ఏం చేస్తాం , నేను కెప్టెన్ కాదు కదా , ఐతేనేం నా వంతు ప్రైజ్ నాకు వచ్చింది, "స్టీల్ ప్లేట్ " .
అది పట్టుకొని విజయ గర్వం తో ఇంటికి చేరాను. పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్లి , "అమ్మా , నాన్నా, అక్కా..." ఇంట్లో అందర్నీ పిలిచి నా విజయ చిహ్నాన్ని చూపించాను. మా అమ్మ కళ్ళల్లో ఆనందం తో కూడిన కన్నీళ్ళు.
సీన్ కట్ చేస్తే ఆ రోజు నుండి మన భోజనం అందులోనే ఇంకా. అందులో తినడానికి సరిగ్గా వచెది కాదు, అయినా సరే దాంట్లోనే తినేదాన్ని.
ఇలా జరుగుండగా ఒకరోజు ,
' అమ్మ ఒక ఇరవై రూపాయలివ్వా..'అప్పట్లో నాకు చేతికి పది రూపాయలు కూడా ఇవ్వకపోఎది మా అమ్మ .ఎందుకే ? మొన్నేగా పది ఇచ్చా ...అంటే ఇప్పుడు ఇవ్వను అని దాని అర్ధం..నేను ఊరుకుంటానా ....నేను తెచ్చియన్ ప్లేట్ వాడుతున్నారు కదా ఇంట్లో ...దాని కి ఐన ఇవ్వు లేకపోతే, నాకు ఇచ్చేసేయ్ ....
వెంటనే టంగు మని నా ముందు ఏదో పడింది...
తర్వాత అలిగి నాకు కావాల్సింది తీసుకునే వెళ్ళాను మర్నాడు స్కూల్ కి , మా ఫ్రెండ్స్ ముందు పరువు నిలుపుకున్నాను...
ఇంతకీ నేను ఇంత కష్టపడింది , అప్పుడే మా స్కూల్ ముందు తెరిచిన బేకరీ లో తినడానికి. అలాగా ఆరోజు స్కూల్ అవగానే వెళ్లి తినేసి వచ్చాం.
అదన్న మాట సంగతి..